Widowisko w Teatrze Muzycznym dowodzi, że gatunek "operetka", choć nieżywy, ma własną publiczność i estetykę. Widzowie spo­za kręgu ryzykują dołączenie do gatunku. Rozpoczęto uwerturą. Orkiestra (pod batutą Andrzeja Knapa), którą zabary­kadowano w głębi sceny zasiekami, po których pięły się girlandy sztucznych kwiatów, zagrzmiała "Wilhelma Tel­la". Tak rozpoczął się w Teatrze Mu­zycznym wieczór, którego tytuł poz­wolę sobie zacytować w całości. "Co słychać za kulisami teatru? - czyli - ciężkie życie dyrektora z gwiazdami i gwiazdkami, i "zwykłymi" problema­mi w niezwykłych czasach... w zabaw­nym widowisku muzycznym pt. Ko­cham operetkę, czyli kto z kim co i dla­czego?" Dowcipu czar Intrygę narysowano oryginalnie. Te­atrowi Muzycznemu, szukającemu sponsora ani myśli pomóc wysłany na próbę generalną asystent mecenasa - strażnik moralności, psutej przez zbereźne treści podkasanych widowisk. W finale miłość do operetki