"Ptak, który nie może zginąć" [wł. tytuł "Ptak, który może zginąć" - przyp. red.] Philipa Levene to kryminał przewrotny. Jeden z wyjątków od reguły. Kobra, która nie kończy się tak, jak powinna. Sztukę wyreżyserował w połowie lat 80. Janusz Majewski z właściwą sobie dbałością o szczegóły [premiera 16.11.1978 r. - przyp. red.]. Nie udało mi się odgadnąć, jakie wnętrze "zagrało" instytut biologii, ale drzwi do windy, z kratownicą w skomplikowany mosiężny ornament i sufit ze świetlikiem w sali wypełnionej ćwierkającymi w klatkach ptaszkami, robią wrażenie. Prócz żywego ptactwa, które bada nasz bohater, doktor Appleton, ofiarnie spędzając każdy weekend w podmokłych lasach, gdzie rejestruje głosy zięby i innych dzierlatek, są i okazy wypchane. Jeden z nich to bażant Beautiera (jeśli piszę z błędem, to dlatego, że ze słuchu), ciemne ptaszydło z grzywą białych piór spadających na dziób jak zmierzwiona peruka. To właśnie ty