Mówi Alberto Zedda: Co Pana zdaniem pociąga współ­czesnego słuchacza w operach Rossinie­go? - Opery Rossiniego są odpowiedzią na wrażliwość współczesnego świata. Kiedy w XIX wieku muzyka Rossinie­go zniknęła z teatrów, ludzie myśleli: zniknęła, bo była zbyt staroświecka. Tymczasem Rossini zniknął nie dlate­go, że był zbyt staroświecki, lecz dlate­go, że był zbyt nowoczesny. Świat doby romantyzmu chciał prawdy explicite, po­trzebował opowieści o uczuciach praw­dziwych, chciał, żeby w teatrze były łzy, miłosne lamenty i tragedie. Rossini uwa­żał to za banał - po cóż pokazywać na scenie coś, co robi się na co dzień? Szu­kał czegoś innego... Kiedy chciał mó­wić o miłości, nie opowiadał ckliwej his­torii Mimi i Rudolfa, tylko przekazywał to poprzez emocje, poprzez uczucia, ja­kie rodzi w nas poezja, poprzez stan mi­łosnych uniesień. O wiele trudniej jest przekazać patos tego uczucia, niż jakąś konkretną historię m