Kielecki Teatr im. Stefana Żeromskie­go na wielkie rocznice minionego ro­ku nie zamówił u nikogo ze współ­czesnych tekstu o patriotycznej wy­mowie, po prostu sięgnął po pierw­sze w dwudziestowiecznym piśmien­nictwie wielkie dzieło literackie swego pa­trona, w którym walka o niepodległość była walką o naród, walką ze współczesnymi po świeżych doświadczeniach rewolucyjnych wypadków 1905-1907. "Róża", dramat niesceniczny, stał się teatralnym wydarzeniem, speł­nił marzenia, których jesteśmy tu świadka­mi, o teatrze ideowym, patriotycznym, zaan­gażowanym, a twórcy przedstawienia znaleźli artystycznie czyste środki dla przeniesienia do widza refleksji, polemik, dyskursu i emo­cji niełatwego przecież dla sceny tekstu. Od­nosi się wrażenie, gdy kończy się ten polski nokturn i na pierś Czarowica pada czerwona róża, że cały zespół przyjął z pełną świado­mością to co w "Róży" jest najbardziej inne od dziesi�