Krakowski Teatr Stary wystąpił z prapremierą ,,Scenerii zimowej" Maxwella Andersona, pisarza ame­rykańskiego mało znanego w Pol­sce, którego warto było przypomnieć. Chociażby dlatego, że niedawno obser­wowaliśmy swego rodzaju "festiwal" sztuk O'Neilla. Łączy ich obu próba stworzenia nowej tragedii - w opar­ciu o wzory europejskie, lecz na ma­teriale historii i współczesności amerykańskiej. Próba nieudana, to inna sprawa. Dorobek Andersona jest wszak­że ważnym ogniwem dramatu amery­kańskiego i nie są dalecy od prawdy ci krytycy, którzy umieszczają jego twórczość pomiędzy O'Neillem a Williamsem i Millerem. Tekst Andersona liczy już przeszło 30 lat i zdążył się w wielu warstwach zestarzeć. Dobrze sobie z tego zdawał sprawę tłumacz (Maciej {#os#18727}Słomczyński{/#}) i reżyser (Zygmunt {#os#871}Hübner{/#}). Stąd prze­kład i opracowanie tekstu sprawnie pomogły zwietrzałym partiom, nie likwi­dując jednak ch