"Wszystkie sztuki, które nazywamy wielkimi, poruszają w rezultacie pewien aspekt tego samego a mianowicie: jak człowiek może przekształcić świat zewnętrzny w ten sposób, by czuć się w nim jak w domu, jak mieć to, co w umyśle każdego człowieka łączy się z pojęciem rodziny?". To pytanie autora amerykańskich "sztuk rodzinnych", słynnego Artura Millera, który na przykładzie podstawowej komórki społecznej próbował zgłębić paradoks, jaki otrzymujemy w spadku po Czasie: nie ma powrotu ani do domu rodzinnego, ani do dzieciństwa, a świat, w którym żyjemy, staje się coraz bardziej obcy. Uwagi, formułowane na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych, z całą ostrością odkrywające proces alienacji jednostki w "świetnie zorganizowanym" społeczeństwie "młodego narodu" amerykańskiego, dosięgły Stary Kontynent dziesięć lat później. Nie jest dziełem przypadku, że wątpliwości Millerowskie docierają do nas poprzez twórczość lstwana