To spektakl dla koneserów, dla tych którzy w teatrze bywają nie tylko od wiel­kiego dzwonu (lub z przypadku) i którzy kochają Bruno Schulza. Zaś z całą pewnością - ostrze­gam przy okazji wszelkie komór­ki KO - przyprowadzenie na "Republikę" wycieczki szkolnej, żołnierzy czy innej tego typu Grupy Zorganizowanej, pozba­wione jest sensu. Proza pisarza i grafika Bruno Schulza to splątana gęstwina metafor i porównań która gdy się przez nią przedrzeć odsłania szokująco piękne obrazy. Zmie­niają się one jak w zaczarowa­nym kalejdoskopie uwodząc czy­telnika swoją dziwną urodą, in­tensywnością barwy i klimatu, metafizyczną tajemnicą. Proza Schulza jest piękna i bardzo plastyczna. Ale też jest ogromnie trudno przekładalna na język teatru (film dzięki możli­wościom technicznym daje adap­tatorom trochę większe szanse powodzeń co nie znaczy, że łatwo tu o sukces). Kłopot polega przede wszystkim na przekaza­niu zawartej w tekście Schulza