Wydana pod koniec 2013 roku książka Haliny Waszkiel pod ściśle rzeczowym tytułem "Dramaturgia polskiego teatru lalek" jest pracą nie do przecenienia, zarówno pod względem historycznym, jak i analitycznym. Zapełnia lukę po pocho­dzących z lat 70. i tychże lat dotyczących opracowaniach repertuarowych, antologii Wiesławy Domańskiej i Stanisława Wilczka oraz Jolanty Ewy Wiśniewskiej czy trzytomowej antologii klasycznych tekstów Henryka Jurkowskiego (tom trzeci, poświęcony dramaturgii polskiej, wyszedł w 2003 roku). Omawia nie tylko twórczość "klasyków" takich jak Maria Kownacka (rocznik 1894) czy Ewa Szelburg-Zarembina (1899), ale i auto­rów najmłodszych, urodzonych wiatach 80. XX wieku - Roberta Jarosza, Maliny Prześlugi, Marii Wojtyszko czy Anety Wróbel. Rzetelnie pokazuje stan badań, oddając wszelkie zasługi także serii "Lalkarze" wydawanej pod redakcją Marka Waszkiela przez ośrodek POLUNIMA (33 tomiki) oraz wychodzącym od 1992 w Poznaniu pod redakc