Reguły gry Iredyńskiego, jednego z liczących się dziś współczesnych dramaturgów, są znane. Pisze on sztuki, jak sam powiada, o przemo­cy, pokazuje sytuacje modelowe, czyli sztuczne, teatralne z samego założenia. Dba przy tym o fabular­ną atrakcyjność swoich utworów, konstruując je często według zasad obowiązujących w dobrym krymi­nale. A jednak teatry nie tak często się­gają po te pozycje. W ciągu ostat­nich dwóch lat grano co prawda "Jasełka moderne", "Żegnaj Juda­szu" i "Dobroczyńcę". Ale chociażby "Sama słodycz", drukowana w "Dia­logu" przed dwoma laty, miała swą prapremierę dopiero wczoraj, na wrocławskiej Scenie Kameralnej. Być może sztuka ta posiada duże walory uogólniające. Być może po­sługując się ową programową, mo­delową sytuacją, autor przekazuje jakieś ważne prawdy o prawach rządzących współczesnym światem. Od strony fabularnej jednak, dzielę się tu wrażeniami subiektywnymi, rzecz budzi generalny sprzeci