Związek Jadwigi Pożakowskiej z teatrem trwa już 38 lat. Jej dorobek twórczy wyznacza 178 opracowanych scenografii we współpracy z wieloma liczącymi się w Polsce scenami i reżyserami tej miary, co: Stanisław Hebanowski, Jerzy Goliński, Marek Okopiński, Kazimierz Braun, Krzysztof Babicki i inni. Tak w skrócie mógłby zabrzmieć suchy biogram artystki. Kryje się w nim ogromna liczba wieczorów teatralnych, niezliczona ilość widzów, niemożliwa do zbadania wielość przeżyć i wzruszeń estetycznych. Można by jeszcze przytoczyć długi spis nagród i wyróżnień, zacytować wyjątki z wielu recenzji. Bilans będzie dodatni; uznanie, ale projekty niszczeją, gromadzone w ciasnych szafach, czas nieubłaganie upływa, pogrążając w niepamięci tak świetne kiedyś spektakle. Nie jest to przykład odosobniony, w takiej sytuacji jest większość polskich scenografów, których praca niszczeje i ulega rozproszeniu. Utworzenie muzeum scenografii, jak dotychczas, pozostało