Piętnaście lat czekał ,"Raj utracony" Krzysztofa {#os#5776}Pen­dereckiego{/#} na polską pre­mierę (prapremiera w listopadzie 1978 roku w Chicago, repryza w miediolańskłej La Scali w dwa miesiące później, premiera nie­miecka w kwietniu 1979 roku w Stuttgarcie). Z okazji 60-lecia twórcy Teatr Wielki w Warsza­wie wystawił to arcytrudne dzieło w reżyserii Marka {#os#343}Weissa-Grze­sińskiego{/#} z dekoracjami An­drzeja {#os#6190}Majewskiego{/#} pod kierownictwem muzycznym An­drzeja {#os#6191}Straszyńskiego{/#}. Jest to imponująca inscenizacja, która mimo wszelkich możliwych uprzedzeń do muzyki współczes­nej - wywiera duże wrażenie. "Raj utracony" według XVII-wiecznego poety angiel­skiego, Johna {#au#}Miltona{/#} (li­bretto - Christopher Try, przekład Stanisław {#os#8520}Barańczak{/#}), jest rodzajem mora­litetu: jest opowieścią o dziejach biblijnego Adama i je­go towarzyszki, Ewy, o historii grzechu pierworodnego i wy­gnaniu z raju. Luźno związ