"Duma Agrypiny pozbawiona jest uzasadnienia, cnota Burrusa - wytycznych, miłość Brytanika - rozeznania, nikczemność Narcyza - pretekstu, wierność Junii - stałości, okrucieństwo Nerona - przewrotności". Tak brzmiał ponoć werdykt o sztuce Racine'a, ukuty przez zgromadzonych na premierze w Hotel de Bourgogne ówczesnych teatralnych "szakali": krytyków, pisarzy, przedstawicieli całej błyszczącej society paryskiej sprzed lat dokładnie trzystu (pierwszy spektakl "Brytanika" odbył się w r. 1669). Nie powinna nas zbytnio dziwić ani oburzać złośliwość tego sformułowania. Oczywiście w niemałym stopniu płynęła ona z zawiści i odruchu samoobrony wszystkich owych, pyszniących się dotąd swym blaskiem, gwiazd literatury i sztuki, zagrożonych pojawieniem się z nagła na firmamencie artystycznym wspaniałego słońca rasynowskiego. Ale niezależnie od wszelkich tego rodzaju pobudek osobistych - występujących zresztą nieodmiennie przy podobnych okazjach w różny