Przedstawienie "Zmierzchu długiego dnia" w warszawskim Teatrze Współczesnym wywołuje niezależnie od wartości samej sztuki i przedstawienia - takie refleksje ogólniejszej natury. Późna sztuka {#au#825}0'Neilla{/#} reprezentuje tradycyjną, rzetelną szkołę psychologicznej dramaturgii. Nie sposób nie zauważyć w niej mistrzowskiej kompozycji teatralnej, wnikliwości psychologicznej, sprawności w prowadzeniu realistycznego dialogu. Również przedstawienie w reżyserii Zygmunta {#os#871}Hübnera{/#} ma wiele zalet, pominąwszy przeciągnięty ponad wszelką miarę akt drugi, Ale pośród pewnego typu realistycznych (bynajmniej nie lekceważąc metaforycznego wydźwięku dramatu), psychologizujących przedstawień - "Zmierzch długiego dnia" na pewno zajmuje niepoślednie miejsce przez swoją rzetelność teatralną, wiarygodność psychologiczną, w pełni uwierzytelnianą znakomitymi kreacjami aktorskimi (o tym będzie jeszcze mowa). Jakież więc wątpliwości nasuwają