Polską prapremierę tej sztuki mało kto już dzisiaj pamięta. A przecież odby­ła się nie tak znów dawno, w środku stanu wojennego, w łódz­kim Teatrze im. Jaracza, prowadzo­nym wtedy przez Bogdana Hussakowskiego. On też był pierwszym polskim reżyserem "Wielkanocy", którą pokazał publiczności w sam Wielki Czwartek 8 kwietnia roku 1982 (a nie 8 maja, jak podaje program do przed­stawienia w warszawskim Teatrze Współczesnym). Ta data, oczywiście, nie była dziełem przypadku. Miała znaczenie specjalne; reżyser wpisywał przedstawienie i jego publiczność w czas i symbolikę Wielkiego Tygo­dnia, którymi żywi się Strindbergowski dramat (jego akcja rozgrywa się w paschalnym triduum, od Wielkiego Czwartku po Wielką Sobotę). Hussakowski, wnikliwy interpretator także "Sonaty widm", "Tańca śmierci" i "Wierzycie­li", podkreślił ten związek w kompozy­cji przestrzeni sceny; ponure wnętrze domu Heystów zamykał strop, które­go wiązania mogły kojarzyć si