Mała Scena Teatru Nowego coraz głębiej wnika w nurt polskiej poezji współczesnej, coraz do­bitniej przekonuje publiczność, że ta poezja jest kontynuacją wielkich tradycji narodowej li­teratury, że niesie żywe i zmu­szające do myślenia treści, nie jest czczą zabawą w słowa, ale przekazuje mądrość i wzrusze­nie, bez których życie byłoby puste. Nic więc też dziwnego, że poetyckie spektakle są dla teatralnego widza w Łodzi pra­wdziwym odkryciem, przywra­cają wiarę w piękno słowa, poezję, teatr. Tę podstawową refleksję mu­si budzić nowe przedstawienie prezentujące poezję Wisławy Szymborskiej. Twórczość tej poetki, tak przecież wybitna, tak mądra w powściągliwym wzruszeniu i ironicznym dystan­sie, tak subtelnie budowana na materiale historycznej tradycji i współczesności, tak cudnie łącząca nowe środki wyrazu z czytelnością i klarownością wiersza, budzi od lat powszech­ny szacunek i uznanie. Rzeczą charakterystyczną poe