Podobno jeden z widzów, któ­ry oglądał ostatnio na deskach Teatru im. St. Jaracza sztukę Ta­deusza Różewicza "Akt przerywa­ny" opuścił teatr wzburzony, a w książce zażaleń napisał, że teatr go jako widza obraził. A co ma zrobić sprawozdawca teatralny skoro o jego profesji autor sztuki wyraża się jak naj­gorzej? Co ma zrobić, skoro... autor ma rację? Przedstawienie głośnej sztuki Różewicza jest w Teatrze im. St. Jaracza spektaklem znakomitym, pełnym dowcipu, inteligentnej zabawy, nieustanną rozmową z publicznością o sztuce teatralnej. Rzecz jednak w tym, że nie każ­dy umie się bawić, nie każdy chce się bawić, nie każdy rozu­mie w którym miejscu zaczyna się zabawa, a w którym miejscu jest mowa o rzeczach naprawdę poważnych, o kształcie współczes­nym dramaturgii i sztuki teatru. Trzeba więc wyraźnie powie­dzieć, że spektakl przeznaczony jest dla określonego widza, że nie może liczyć na masową pu­bliczność, że brutalne