Sali prób warszawskiego Teatru Dramatycznego nadano imię Haliny Mi­kołajskiej. Zmarłej tuż po czerwcowych wyborach muzy opozycyjnego ruchu, wybitnej aktorki, człowieka rzadkiej prawości i dobroci. Artystki, która przed trzydziestu paru laty odnosiła na tej scenie sukcesy. Mikołajska trium­fowała Jednak takie i gdzie indziej, najsilniej bodaj pozo­stając związana z Teatrem Współczesnym w Warszawie, kierowanym przez Erwina Axera. Ze wstydem więc przyznać muszę, że nie rozu­miem dlaczego teraz, czemu tam właśnie i akurat z okazji premier "Krzeseł" Eugene Ionesco urządzono ów przed­pokój pamięci. Lektura opub­likowanych w grudniowym numerze "Teatru" wspomnień męża pani Haliny - Mariana Brandysa opisującego wcale nie jednoznaczny stosunek lu­minarzy aktorskiego środowiska do społecznych poczynań artystki, pozwala nawet zapy­tać czy to pospieszne wyświę­cenie nie ma służyć ukojeniu nieczystych sumień? W każdym razie widowisko przygotowane pr