W CZASIE sesji naukowej IBL w roku 1962, poświęconej 50-leciu twórczości pisarskiej Marii Dąbrowskiej, zastanawiano się mię­dzy innymi nad tym, czy i w ja­kim stopniu pisarz skrępowany jest w swych utworach prawdą historycz­ną. W wypadku dziejów Bolesława Śmiałego swoboda poetycka może być całkowita. Przekaz historiograficzny jest tak skąpy, że margines domysłu zajmuje właściwie miejsce faktów historycznych. Jaka jest prawda? Przez wieki istniała bajeczka o świą­tobliwym biskupie krakowskim Sta­nisławie Szczepanowskim, zarąbanym przez okrutnego króla na Skałce, którym to schematem karmiono w czytankach młode pokolenie Polaków przez kilka wieków. Wiek XIX przy­stąpił do nieśmiałej początkowo re­wizji tej legendy. Jeszcze Stanisław Wyspiański spojrzał na te wydarze­nia częściowo tradycyjnie (Bolesław Śmiały, Skałka). Ale nowe spojrze­nie stawało się sprawą nieuchronną. Więc Tadeusz Wojciechowski a ostat­nio także Konst