Inscenizacja "Dwóch Panów z Werony" w wykonaniu studentów Akademii Teatralnej i w reżyserii Piotra Cieplaka niestety niczym nie zaskakuje.

Spektakli, w których bohaterowie "zrzucali" z siebie bogate epokowe stroje, a przez to stawali się nam bliżsi, było już przynajmniej kilka. Tak zrealizował "Kasię złośnicę" Szekspira w Teatrze Dramatycznym Krzysztof Warlikowski. Podobnie było w przypadku "Magnetyzmu serca" Grzegorza jarzyny w stołecznych "Rozmaitościach" i w "Cyrano de Bergerac" Krzysztofa Zaleskiego w Teatrze Ateneum. Dlatego Szekspirowscy bohaterowie w garniturach, sweterkach z dzianiny i kwiecistych sukienkach nie są tutaj niczym zaskakującym. Oczywisty jest cel takiego rozwiąza-nia: Szekspir przecież jest niezwykle aktualny. To banalne słowa, ale zdaje się, że większość z tych, którzy dziś wysta-wiają jego dzieła, temu właśnie pod-porządkowuje swoją inscenizację. Jednak próba scenicznego uwspół-cześnienia szesnastowiecznego dra-matu nie powinna kończyć się na ubraniu aktorów w modne obecnie stroje. Reżyser "Dwóch panów..." pod-kreśli! zabayime wątki sztuki, przez co