Pamiętam - sprzed półto­ra roku - przedstawienie, którego sympatyczny, mło­dy bohater kochał się w królowej. Królowa była jednak żoną króla, co nie­co utrudniało sprawę. Młody czło­wiek wygłaszał więc wspaniały mo­nolog przeciw tyranom, a salą wstrząsał dreszcz. Wychwytywała każdą aluzję starego klasyka prze­ciw władzy. Mówiono na scenie, że władza jest zła. I to wystarczało. Potem przyszło "Milczenie" Brand­staettera. Współczesność podejrza­na przez dziurkę od klucza, i to przez kogoś, kto nie był w miesz­kaniu. Że były aresztowania, że by­ły denuncjacje. Następował kluczo­wy dialog. Kto winien? (Milczenie) Ktoś przecież musi być winien! Ktoś musi być winien! (Milczenie) Idea? Nie. Ustrój? Nie. Ludzie? (Milczenie) Którzy? (Milczenie) Którzy, Feliksie? Ludzie, którzy uwierzyli, że są bogami. (Milczenie) "Imiona władzy" Jerzego Broszkiewicza są wydarzeniem współ­czesnego politycznego teatru. Poja