OCZYWIŚCIE wystawienie "RÓŻY" ŻEROMSKIEGO przez TEATR KLASYCZNY w adaptacji ZBIGNIEWA KRAWCZYKOWSKIEGO, reżyserii IRENY BABEL, scenografii KRZY­SZTOFA PANKIEWICZA, z muzyką AUGUSTYNA BLOCHA i plastyką ruchu WANDY SZCZUKI jest bar­dzo doniosłym czynem repertuaro­wym. Ponieważ po latach zacierają się w pamięci sprawy bezbarwne, a utrwalają wybitne fakty, zwłaszcza repertuarowe, więc i ten do­biegający końca, na ogół mizerny warszawski sezon teatralny, będzie miał na pewno ku swej obronie kilka przedstawień pamiętnych, a wśród nich poczesne miejsce zaj­mie owa "Róża". Ładunek myślowy i uczuciowy te­go "dramatu niescenicznego" - jak go nazwał sam autor - jest tak mocny, że dziwić się należy, iż czekano aż "roku Żeromskiego", aby się nim zając i przewalczyć jego wystawienie. Inna jednak rzecz, że zadanie należy do nieła­twych, a jeszcze w dodatku obcią­żonych legendą o słynnej insceniza­cji Leona Schillera, co może napeł­niać