Pewien awangardowy francuski reżyser określił obecną sytuację teatru światowego jako oscylu­jącą między dwoma biegunami. Je­dnym jest twórczość Becketta, drugim - Brechta. Pierwszy obrazuje świat miniony, który nie może um­rzeć, drugi - świat nowy, który je­szcze się nie narodził. Taka jest po­zycja Brechta w oczach Zachodu. Charakterystycznym piętnem je­go dramaturgii jest jej udziwnienie, ekspresjonistyczna metafora rzeczy­wistości. Podobnie jak Majakowski zaprzęgnął futuryzm w służbę tea­tru rewolucyjnego, tak i Brecht kształtuje swą wizję sceniczną i pro­blematykę ekspresjonistycznie. "Żywot Galileusza" nie jest typowy dla tego stylu. Jest raczej reali­styczną kroniką żywota wielkiego uczonego, którego śmiałość odkryw­cza doprowadziła do ponurego kon­fliktu z oficjalną nauką kościoła. Jednak i temu realistycznemu ujęciu nadaje Brecht własną, uogólniającą interpretację. Więc - Inkwizycja, która zmusiła Galileusza