Dramat Odysa jako pol­ski dramat polityczny - oto projekt tropu myślo­wego, którym pragnie pójść autor szczecińskiego przedstawienia. Polska - to jest wygo­dny i bardzo miękki prze­ciwnik. Szczególnie ta serdeczna, pisana przez największe P. Można ją zapędzić w narożnik, us­tawić do ciosu i bić ile się da - i, oczywiście, znów serdecznie, z największej troski o nią samą, o jej powodzenie. Piszę to bez ironii, tylko z powątpie­waniem: czy uda się nam przerobić ją w ten spo­sób? wychować na nowo? przemienić w lepszą? A w jaką? Powroty polskich Ody­sów trwają piętnaście lat, od kieleckiego spektaklu Byrskich, który był po­wojenną premierą drama­tu Wyspiańskiego po bar­dzo długiej przerwie. Wie­my, że formuła lepszej, mądrzejszej, nie tak "przeklętej" Polski za­prząta od tego czasu - poza chwilą stagnacji u schyłku lat sześćdziesią­tych - każdego, komu bliską jest sama sprawa przemiany i rozwoju kra­ju. Teatr także ni