Plusy: 1. Przestrzeń. Historia czterdziestoletniego Pawła, który po latach wraca do domu dzieciństwa, rozpoczyna się w po­ciągu. Na wyciemnionej scenie bohater siedzi przy oknie, w którym - zamiast przesuwających się pejzaży - majaczy obraz matki przy stole. Z niewielkiego okna stopniowo wyłaniają się kontury opowieści. Na rozpiętym przed sceną ekranie i na tylnej ścianie izby oglądamy obrazy - czarno-białe slajdy (zdjęcia, które robi główny bohater). W ten spo­sób podwojone obrazy (przedni - nieco rozmyty) organizu­ją przestrzeń wewnętrzną bohatera: uwikłanie w pełną pytań i wątpliwości sytuację powrotu do bliskich; rozczulenie przeszłością i zarazem poczucie obcości. Dom rodziców to bielona izba ze stołem, łóżkiem, portretem małżonków, pie­cem. W głębi - sień. 2. {#os#1075}Miśkiewicz{/#} nie upoetyzował historii. Aktorzy grają w skupieniu, z żarliwością acz bez emfazy. Raczej przysłu­chują się tematowi niż go prezent