Najnowsza realizacja na narodowej scenie to widowisko niezmiernie efektowne, teatralnie oszałamiające widza plastycznością obrazów i zwartością formy. W teatr grotesko­wych masek i ostrych, intensywnych barw stanowiących tło akcji wpisał Achim Freyer swoją wizję "Potępie­nia Fausta" Hectora Berlioza. Nie zabrakło w tym wszystkim "efektów specjalnych": Faust z Mefistem patrzą na świat z góry, szybując nad sceną na specjalnym kloszu przypominającym lampę, fruwają elfy, co chwilę rozbłyska­ją światła kostiumów i diabelskie ognie w scenie tanecznej. Inscenizacja jest po­pisem reżyserskiego kunsztu i konse­kwencji tworzenia wizji dzisiejszego te­atru operowego. Każdy obraz budowa­ny w szerokiej perspektywie ma właści­wą sobie dramaturgię i nieco surreali­styczną atmosferę oraz kapitalną kom­pozycję przestrzenną pozwalającą wi­dzowi na podziwianie każdego detalu akcji. Reżyser, zdając sobie sprawę ze statyczności dzieła Berlioza, w