Szósta inscenizacja "Pigmaliona" w Teatrze Polskim. Pra­premiera polska w rok po prapremierze światowej, w roku 1914. Reżyseria Szyfmana; na afiszu nazwiska Przybyłko-Potockiej, Zelwerowicza, Węgrzyna. Ostatnia inscenizacja Wę­gierki w roku 1937, z Romanówną, Buszyńskim, Kurnakowiczem. Pięk­na tradycja! Ale także zobowiązu­jąca. W roku 1932, z okazji czwartej inscenizacji "Pigmaliona" w Tea­trze Polskim, Boy pisał: "Shaw jest już dziś klasykiem, najlepsze jego sztuki zna się na pamięć, wi­działo się je tyle razy - i oto rea­lizuje się w nim ten jakże rzadki ideał klasyka, którego słucha się z przyjemnością bezpośrednią, nie zaś historyczno-literacką; nie w per­spektywie epoki, ale w perspekty­wie najbardziej naszej współczesno­ści; którą przeczuł tak twórczo". Jeżeli Shaw wydawał się klasy­kiem w roku 1932, to dzisiaj, w trzydzieści lat później, wydaje się nim w jeszcze większym stopniu. Dzisiaj też odczytujemy go nie w pers