Tańcząca kobieta to kobieta zhańbiona i niebezpieczna. Z takim przekonaniem długo radzić sobie musiały najwybitniejsze polskie tancerki awangardy XX wieku. Ich wysiłek i pasja poprowadziły do niesamowitych twórczych osiągnięć. Ich niezwykłe losy zostały opisane w dwujęzycznym tomie "Polskie artystki awangardy tanecznej. Historie i rekonstrukcje" pod redakcją Joanny Szymajdy wydanym przez Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Adama Mickiewicza - pisze Marcelina Obarska w portalu Culture.pl.

Kobieta - tańczący niepokój "Tańcząca kobieta (a w gruncie rzeczy kobieta jako taka) w cywilizacji Zachodu była, a być może wciąż jest, rodzajem nieznośnego niepokoju nawiedzającego jej główny, maskulinistyczny nurt." W ten sposób wstępny esej Wojciecha Klimczyka zapowiada narrację, która w przejrzysty sposób połączy 11 esejów, czyniąc z nich spójny, choć wielobarwny portret zbiorowy polskich artystek tanecznej awangardy. Od początku wiemy, że do czynienia mamy z opowieścią, w której kobiecość odegra istotną rolę. Otwarcie tomu nakreśla historyczno-społeczne tło dla artystycznych życiorysów legendarnych pionierek tańca nowoczesnego, a także wskazuje wspólny rys tych portretów. Emancypacja kobiecego tańca dokonywała się przecież nie w zamkniętym świecie sztuki, ale w ścisłym związku z uwarunkowaniami społeczno-politycznymi. Warto przypominać, że to, co dziś wydaje się na porządku dziennym, niegdyś należało do sfery tabu