"PAN Kleks" jest hymnem na cześć fantazji, tej dzie­cięcej, najprostszej a niedostępnej starym, fantazji dopuszczającej urzeczywistnianie się niemożliwego, które dla dzieci wcale nie jest niemożliwe. Bo dzieci na przykład wiedzą, że wystarczy tylko dobrze nabrać w płuca powietrza i odpowiednio pomachać rękami, by ulecieć wy­soko w przestworza, czego nie­raz już we śnie doświadczyły. Wiedzą, że w takim locie można dotrzeć niekiedy nawet do psiego raju, gdzie czas mierzy się iloś­cią zlizywanej czekolady. I wie­dzą, że do świata bajek droga jest prosta, nieskomplikowana. Wystarczy szczypta ciekawości i zwykła dziecięca fantazja. Przy­daje się dobry przewodnik, jak pan Brzechwa, albo jego syn - Kleks. Czasem takim przewodni­kiem może być teatr natchniony przez takich niezwykłych star­szych ludzi, którzy umieją z dzieć­mi rozmawiać jak równy z rów­nym. Ostatnio podjął taki dialog wrocławski Teatr Polski. Potrak­tował dzieci bardzo