Spektakl podarowany sympatykom tań­ca przez Polski Teatr Tańca - Balet Po­znański z okazji trzydziestych urodzin jest przedsięwzięciem niezwykłym i nietypowym, choć przecież kontynuuje myślenie zrodzone przez Conrada Drze­wieckiego, a rozwinięte przez Ewę Wy­cichowską. Z jednej strony jest kolejną, wielowymiarową propozycją wyobraźni jej realizatorów, powołującą do życia nowe gesty taneczne, nowe kompilacje gestów, nowe idee i przemyślenia prze­kazywane innym językiem, językiem ciał ludzkich wypowiadających się w tańcu. Jest jednak ten spektakl, a odczucie to przemawia coraz silniej z minuty na mi­nutę, nie tylko z racji fabularnego sce­nariusza, odpowiedzią realizatorów, a zwłaszcza tancerzy, na pytania: czym jest uprawiana przez nich sztuka, gdzie leżą źródła oddania się jej bez wahań, czasami aż do zatracenia, mimo świa­domości ulotności tańca i przelotności budowanych tym językiem tez. Spektakl "... a ja tańczę" ma dwie de­