JEST dla mnie rzeczą jasną, nie­jako nakazem logiki, że przy ocenie nowej inscenizacji "Dzia­dów" Anno Domini 1978, opracowanej przez Adama {#os#835}Hanuszkiewicza{/#}, należy brać za punkt wyjścia dwa kardynalne fakty: 1. wybór dla tego spektaklu Teatru Narodowego - jego filii, Teatru Małego i 2. decyzję zrealizowania tylko najważniejszej, najdojrzalszej czę­ści dzieła - części III. Teatr Mały. Otóż, poczynając od pier­wszej inscenizacji powojennej (17.12.1954 - Opole, Teatr im. J. Słowackiego, opra­cowanie i reżyseria J. Ronard Bujański), wystawiono "Dziady" w Polsce Ludowej przed Hanuszkiewiczem 21 razy. Z tej li­czby tylko dwóch reżyserów inscenizo­wało je "awangardowo": Konrad Swinarski (1973) i Kazimierz Braun (1977). A żaden z nich nie miał dla współczes­nego "kostiumu" części III tak sprzyja­jących warunków lokalowych, jakie miał Adam Hanuszkiewicz. Braun rozegrał część III na scenie pudełkowej, przy czym osłabił związek "Us