Osoby

Trwa wczytywanie

Antoni Tarnowski

TARNOWSKI Antoni (6 I 1822 Warszawa - 6 II 1887 Warszawa), tancerz. Był synem zecera "Gazety War­szawskiej", bliźniaczym bratem -> Aleksandra T. Przy­jęty do warsz. szkoły baletowej 1 VII 1835, już w następnym roku brał udział w szkolnych przedstawieniach tańcząc w lipcu 1836 Ferdynanda ("Opiekun oszukany") a w październiku tego roku Katarzynę, starą gospody­nię ("Dwa posągi"). Ok. 1842 przyjęty został do baletu warszawskiego. Wesoły, dowcipny, karierę scen. roz­poczynał dwutorowo, wykonując równocześnie partie o wyraźnym zacięciu groteskowym i klasyczne tańce solowe. 21 III 1843 wystąpił w parodii hiszpańskich tancerzy panny Manueli i pana Camprubi wywołując huragany śmiechu jako "panna Manuela". W czerwcu 1843 tańczył partię Żony Maturyna ("Fletrowers zacza­rowany"). Później otrzymał m.in. partie: Drużby ("Wesele w Ojcowie") i Oficera Gustawa ("Anetta, czyli Sen wieś­niaczki") oraz solowe tańce klasyczne w baletach "Mimili, czyli Styryjczykowie", "Mleczarka szwajcarska", "Markietanka i pocztylion", "Giselle". Od 1850 został obok brata pierw­szym tancerzem klasycznym. Gdy w 1858 Aleksander T. zachorował, Antoni przejął jego partie Albrechta ("Gi­selle") i Hr. Leonarda ("Asmodea"), wywiązując się z nich z równym powodzeniem. Partnerował wszystkim wystę­pującym gościnnie na scenie warsz. zagranicznym zna­komitościom, jak: C. Grisi, C. Coqui, E. Casati czy N. Bogdanow. 11 II 1866, tańcząc z Nadieżdą Bogdanow pas de deux w "Asmodei", uległ wypadkowi i zmuszony był opuścić scenę. 18 II 1866 otrzymał od dyrekcji WTR benefis. 20 X 1868 mianowany został nauczycie­lem wyższych klas warsz. szkoły baletowej i resztę życia poświęcił pracy pedagogicznej.
Dysponował doskonałymi warunkami zewnętrznymi, wspartymi talentem i pracowitością; był silny i bardzo zręczny. "Taniec tego prawdziwego artysty obok nad­zwyczajnego wyrobienia i siły odznacza się nieporów­nanym wdziękiem i lekkością zadziwiającą"; "oprócz zalet pierwszego tancerza posiada nadto nieporównany dar wspierania we wszelkich trudniejszych pozach i w wykonywaniu śmielszych rzutów powierzonej mu tan­cerki" - pisano o nim w "Dzienniku Powszechnym". Jego najwybitniejsze partie: Adonis ("Wenus i Adonis"), Faust ("Faust"), Konrad ("Korsarz"), Federici ("Marco Spada"), Henryk ("Modniarki"), Piotr Gringoire ("Esmeralda"), Diavolino ("Katarzyna córka bandyty"), Don Diego ("Paquita"), Amato ("Wyspa miłości"), Konrad ("Dziewice jeziora"), Akbar ("Rozbójnik morski"), Edward ("Wyspa Amazonek").
Bibl.: Pudełek: Warsz. balet romantyczny (il.); Kur. por. 1887 nr 39; Afisze, MTWarszawa; Chomiński; Jasiński; Krogulski.
Ikon.: J. Kossak: T. przebrany za baletnicę, rys., 1853 - MN Warszawa; J. Simmler, J. Melcher: T. w roli (Artyści baletu sceny warszawskiej 1853), lit. - MNWarszawa, MTWarszawa; Fot. w rolach - MTWarszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji