Osoby

Tadeusz Suchocki - pianista, kompozytor, dyrygent i aranżer. Naukę gry na pianinie rozpoczął w roku 1934 w Szkole Muzycznej im. Mieczysława Karłowicza w Wilnie pod kierunkiem prof. Stanisława Szpinalskiego. Kontynuował po wojnie w Łodzi, kończąc Konserwatorium Muzyczne w roku 1949, w klasie fortepianu prof. Zofii Romaszkowej. Studiował także dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, otrzymując dyplom w roku 1954.
Od 1945 roku, nieprzerwanie przez całe swoje zawodowe życie, związany był z Polskim Radiem, z którym rozpoczął współpracę w Białymstoku, kontynuując w Toruniu, Łodzi i Warszawie. Także od 1945 roku datuje się początek jego pracy teatralnej - po repatriacji wileńskiego Teatru Lutnia do Białegostoku, rozpoczynał jako akompaniator i autor oprawy muzycznej, a także jako aktor w sztuce "Moja siostra i ja" u boku Igora Śmiałowskiego i Hanki Bielickiej. W białostockiej rozgłośni brał udział w audycjach muzycznych, akompaniując w nich aktorom: Hance Bielickiej, Mieczysławowi Wojnickiemu czy Zygmuntowi Kęstowiczowi.
Jesienią 1945, przeniósłszy się do Torunia, współpracuje z tamtejszą rozgłośnią Polskiego Radia, m. in. w cyklu audycji "Koncert życzeń". A od 1946 roku pracuje i studiuje w Łodzi, równolegle w Konserwatorium Muzycznym, a także na Uniwersytecie Łódzkim na wydziale chemii. W okresie łódzkim był m. in. kierownikiem muzycznym teatru studenckiego "Gęsie pióro", dla którego skomponował swoje pierwsze piosenki. W 1946 roku, wraz z bratem - Marianem Suchockim, pianistą, Januszem Cegiełłą, Markiem Szczerbińskim-Sartem, Romualdem Żylińskim, Janem Zalewskim, Witoldem Sobocińskim, Jerzym Smugą, Andrzejem Wojciechowskim i Wiesławem Lutrosińskim był współzałożycielem Klubu Melomanów przy Polskiej YMCA, który propagował w kilku następnych latach jazz tradycyjny. Równocześnie współpracował z wieloma artystami, akompaniując w ich recitalach i programach muzycznych. W sezonie 1949/50 uczestniczył w koncertach szczecińskiego "Artosu".
Od 1949 mieszkał i pracował w Warszawie. W 1951 roku na dwanaście lat zawodowo związał się z Państwowym Zespołem Pieśni i Tańca "Mazowsze", początkowo jako wykładowca w klasie fortepianu, następnie chórmistrz, a w końcu obejmując funkcję dyrygenta. Po śmierci prof. Tadeusza Sygietyńskiego, współpracował z Mirą Zimińską-Sygietyńską, przygotowując drugi program "Mazowsza", którego premiera odbyła się w Sali Kongresowej w roku 1956. Jest autorem kilku piosenek zespołu, m. in. "Co ja myślę" i "Nie zginaj kaliny".
Pracując w "Mazowszu", nie przerwał swojej działalności artystyczno-estradowej ani współpracy z Polskim Radiem, a w 1957 roku rozpoczął także współpracę z Telewizją Polską. Był wykładowcą radiowego Studia Piosenkarskiego, w którym uczyli się wówczas m. in. Halina Kunicka, Ludmiła Jakubczak, Hanna Rek i Sława Przybylska. Uczestniczył w radiowych "Podwieczorkach przy mikrofonie", kabarecie "Szpak", u boku jego autora - Zenona Wiktorczyka i opracowywał audycje z cyklu "Piosenka miesiąca". Był autorem - na prośbę Miry Zimińskiej - opracowania muzycznego filmu Stanisława Barei "Żona dla Australijczyka", w którym brało udział "Mazowsze". Jako akompaniator i kierownik muzyczny współpracował przy recitalach i nagraniach (był stałym aranżerem Polskich Nagrań, dla których nagrywał z własnym zespołem muzycznym) najwybitniejszych artystów estrady i operetki, m. in. Beaty Artemskiej, Wandy Polańskiej, Elżbiety Ryl-Górskiej, Agnieszki Kossakowskiej, Zdzisława Zaczyka, Jerzego Połomskiego, Haliny Kunickiej, Reny Rolskiej, Mieczysława Święcickiego, Ludwika Sempolińskiego. Najdłużej, bo kilkadziesiąt lat, poczynając od przedwojennego Wilna, poprzez Białystok, po Warszawę, występował z Mieczysławem Wojnickim, akompaniując artyście na koncertach, recitalach, w studio radiowym i w programach telewizyjnych. Przy jego wsparciu powstały cztery płyty długogrające Mieczysława Fogga ("Zapomniana piosenka", "Ukochana ja wrócę", "Zawsze czegoś Ci brak", "Oczarowanie") i trzy płyty Jaremy Stępowskiego ("Księżyc frajer", "Chłopak z Woli", "Szemrane tango"), dla którego skomponował kilka piosenek, m. in. "Taksówkarz warszawski", "Statek do Młocin", "Bomba w górę", "Bez Ciebie nie ma życia", "Warszawo ma" czy "Feluś kankana". Każda z nich stała się szlagierem i weszła do kanonu polskiej muzyki rozrywkowej. Kilkadziesiąt piosenek napisał dla radiowej redakcji młodzieżowej - m. in. "Okna", "Zapominajki", "Stary stół", "Miętowe cukierki". Za twórczość w dziedzinie piosenki dla młodych słuchaczy został uhonorowany w 1963 roku nagrodą Prezesa Polskiego Radia. W roku 1962 rozpoczął współpracę z łódzkim ośrodkiem telewizyjnym i reżyserem widowisk rozrywkowych Januszem Rzeszewskim, czego efektem były cykliczne audycje: "Muzyka lekka, łatwa i przyjemna", "Śpiewki stare, ale jare", "Powróćmy jak za dawnych lat", "Piosenki z tamtych lat" czy "Złote Maski" organizowane w Sali Kongresowej. Za dziesięcioodcinkowy cykl "Śpiewki stare, ale jare" obaj twórcy otrzymali Nagrodę Prezesa PRiTV w roku 1968. Współpraca z warszawskim ośrodkiem TVP, to współpraca z najwybitniejszymi polskimi reżyserami telewizyjnymi przy najważniejszych i najpopularniejszych programach rozrywkowych: z Olgą Lipińską (cykl programów poświęconych twórczości czołowych kompozytorów: "Gershwin", "Leo Ferre", "Domenico Modugno"), Czesławem Szpakowiczem (programy z cyklu Stęposzczak Show - "Puchowy śniegu tren", "Uczta Nerona", "Dziś flaki"), Witoldem Fillerem (cykl "Wieczorny gość"), Barbarą Borys-Damięcką ("Człowiek we fraku", "Piosenki podwórkowe", "Piosenki cygańskie", dwa programy poświęcone twórczości Ref-Rena), Zenonem Wiktorczykiem ("Wieczory ze Szpakiem", "Qui Pro Quo", "Goście jadą"), Wojciechem Młynarskim ("Czy czasem tęsknisz", "Pani minister tańczy", "Piosenki Wysockiego". Współpraca z Wojciechem Młynarskim zaowocowała także recitalami realizowanymi na scenie Teatru Ateneum), Anną Minkiewicz ("Szarlatanka", "Każdemu wolno kochać") i Jerzym Gruzą ("Śpiew przez sen").
Jako autor opracowania muzycznego współpracował przy wielu popularnych audycjach radiowych, programach telewizyjnych i teleturniejach, z udziałem najwybitniejszych artystów polskiej estrady i sceny, m. in. "Tele-Echo", "Co kto lubi - Beata Artemska", "35 minut - nowe piosenki", "Biesiada", "Z szabelką przy pasie", "Szopka noworoczna", "Ogródki, ogródki", "Gwiazdy i gwiazdki", "25 minut z Aliną Janowską", "Samotny mężczyzna - Bohdan Łazuka", "Jak wam się podoba", "Słomiany wdowiec - Ludwik Sempoliński", "Ptasi konkurs", "Dzieje piosenki", "Nieobecni nie mają racji - Wieńczysław Gliński", "Z wizytą u nas", "Pod mostami Paryża", "Piosenka dla ciebie", "Giełda piosenki". Były to pozycje, w których udział brali m. in. Magda Zawadzka, Hanna Banaszak, Wiesław Gołas, Mieczysław Czechowicz, Wiesław Michnikowski i wielu innych. Wymieniając tytuły, w których realizacji brał udział Tadeusz Suchocki, nie sposób pominąć pracy z Jerzym Wasowskim przy nagraniach Kabaretu Starszych Panów.
Jako kompozytor jest twórcą piosenek dla największych gwiazd polskiej sceny: Ireny Kwiatkowskiej, Karin Stanek, Haliny Kunickiej, Alicji Majewskiej. W 1980 roku za kompozycję do słów Haliny Stefanowskiej zatytułowaną "Łzawy pan" otrzymał I nagrodę Polskiego Związku Żeglarskiego.
Od jesieni 1964 do roku 1975 był kierownikiem muzycznym popularnego warszawskiego kabaretu literackiego DUDEK, kierowanego przez Edwarda Dziewońskiego, występującego w kawiarni Nowy Świat. Dla artystów DUDKA - Jana Kobuszewskiego, Wiesława Gołasa, Ireny Kwiatkowskiej i Wiesława Michnikowskiego skomponował kilka popularnych piosenek. We wszystkich programach kabaretu brał także udział jako pianista wraz z Juliuszem Borzymem.
Współpraca z Edwardem Dziewońskim to także realizacja kilku programów telewizyjnych, praca w Teatrze Kwadrat, którego Dziewoński był założycielem i wieloletnim dyrektorem. Tadeusz Suchocki pracował także dla kilku innych warszawskich scen: Teatru Syrena (spektakl "Człowiek we fraku" to opracowanie orkiestracji, akompaniament i udział aktorski), Teatru Ateneum (cykl recitali Wojciecha Młynarskiego) i Teatru na Targówku.
Współpraca telewizyjna z Januszem Rzeszewskim zaowocowała także kontynuacją na planie filmowym, przy produkcjach przywołujących na ekran lata międzywojnia, czas popularnych kabaretów literackich i teatrzyków, wielkich gwiazd tamtego czasu i historii obyczajowych skandali. "Hallo Szpicbródka", "Miłość Ci wszystko wybaczy" i "Lata dwudzieste, lata trzydzieste" to trzy tytuły filmowe nieustannie powtarzane przez rozmaite stacje telewizyjne.
W 1974 roku Tadeusz Suchocki skomponował poloneza "Póki my jesteśmy" do słów Elżbiety Busolt-Ficowskiej. Kompozycja powstała z okazji zakończenia I etapu odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie i została uroczyście wykonana na Placu Zamkowym z udziałem orkiestry i chóru Filharmonii Narodowej pod dyrekcją kompozytora. Oryginał zapisu nutowego i tekstu został przekazany do zbiorów Zamku Królewskiego, na ręce dyrektora Andrzeja Rottermunda, 8 maja 2002 roku i wpisany do księgi zabytków pod nr 1949.
W 1982 roku grupa warszawskich aktorów pod kierunkiem aktora i menadżera Włodzimierza Nowaka zorganizowała się i stworzyła kilka popularnych programów-spektakli rozrywkowych ("Piosenki Ref-Rena", "Mistrzowie kabaretu", "Jubileusz Kobusza", "Co tu jest grane", "Kawon", "To tylko żart"), które podziwiała publiczność całego kraju i Polonia w wielu krajach. M. in. w Londynie udział w spektaklach wzięła Renata Bogdańska-Andersowa. Akompaniatorem i aranżerem tych przedstawień był Tadeusz Suchocki.
Przez przeszło 60 lat pracy zawodowej Tadeusz Suchocki koncertował w całej Polsce i na świecie, m. in. w USA, Kanadzie, Anglii, Francji, Niemczech, Szwecji, Norwegii, Rosji, Czechach, Bułgarii, Emiratach Arabskich, Kuwejcie, Australii, Włoszech i Szwajcarii.
Za swoje zasługi został uhonorowany odznaczeniami i medalami: Zasłużonego Działacza Kultury, Srebrną Glorią Artis, Krzyżem Kawalerskim, Złotym Liściem Piosenki Retro im. Mieczysława Fogga, Brązowym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy.
W roku 2002 Polskie Radio Program I zorganizowało koncert z okazji 45-lecia współpracy Tadeusza Suchockiego z Polskim Radiem. Koncert odbył się Sali Koncertowej im. Witolda Lutosławskiego. Prowadzili: Maria Szabłowska i Paweł Sztompke jako przedstawiciele organizatora oraz Lucjan Kydryński i Wojciech Młynarski, który był także reżyserem całości i autorem scenariusza. Wśród wykonawców znaleźli się: Zbigniew Wegehaust (kontrabas), W. Kowalewski (perkusja), Magdalena Zawadzka, Halina Kunicka, Ludmiła Warzecha, Alicja Majewska, Magda Kumorek, Jan Kobuszewski, Wiesław Gołas, Wiesław Michnikowski, Wiktor Zborowski, Władysław Grzywna, Tomasz Stockinger, Bohdan Łazuka i Włodzimierz Korcz oraz przedstawiciele Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze".