Autorzy

ur. 24 maja 1950, Malbork – zm. 3 marca 2021, Gdańsk

Historyk i teoretyk teatru, literaturoznawca, pisarz, eseista i tłumacz. Profesor nauk humanistycznych. Twórca Fundacji Theatrum Gedanense. Pomysłodawca i dyrektor Teatru Szekspirowskiego w Gdańsku. Znawca twórczości Williama Shakespeare’a i dramaturgii elżbietańskiej, badacz teatru angielskiego XVI i XVII wieku, autor prekursorskich książek poświęconych działalności angielskich aktorów na Kontynencie oraz serii prac z dziedziny teorii teatru.

Urodził się 24 maja 1950 w Malborku w rodzinie przesiedleńców z Kresów Wschodnich. Jego rodzice pochodzili z Nowogródka i Lidy; po przyjeździe na Pomorze zamieszkali w Nowym Stawie koło Malborka, a potem w Sopocie, gdzie wychowywali czworo dzieci. Ojciec Zenon Limon był lekarzem ginekologiem, a matka Wanda pielęgniarką. Jerzy chodził do Szkoły Podstawowej nr 7 w Sopocie. Jako dwunastolatek popłynął sam transatlantykiem MS Batory do Stanów Zjednoczonych i spędził tam ponad rok u wujostwa w Chapel Hill w Karolinie Północnej (wuj Limona był w czasie wojny lotnikiem RAF). Tam nauczył się  biegle języka angielskiego. Po powrocie uczył się w I Liceum Ogólnokształcącym w Sopocie.  Interesował się współczesną muzyką big-beatową i został elektroakustykiem. Przez dwa lata jeździł z zespołami po Polsce. Jako siedemnastolatek pojechał na pół roku do Norwegii,  gdzie poznał ruch hippisowski. Rok po maturze zdał na anglistykę w Poznaniu, którą ukończył w 1975. Na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza studiował także historię sztuki. W latach 1975–1980 był wykładowcą literatury w Instytucie Filologii Angielskiej na UAM, gdzie w 1979 roku uzyskał stopień doktora. Od 1980 pracował w Instytucie Anglistyki Uniwersytetu Gdańskiego. Od roku 1985 doktor habilitowany, od 1993 profesor tytularny. W okresie 1983–1993 był wicedyrektorem Instytutu Anglistyki UG, a od 1993 kierownikiem Zakładu Historii Literatury i Kultury Angielskiej. W Instytucie Anglistyki i Amerykanistyki UG utworzył Katedrę Sztuk Scenicznych, którą prowadził przez trzy lata. Wykładał gościnnie m.in. w Hunter College, University of Delaware, University of Colorado, Shakespeare Institute w Waszyngtonie. Był stypendystą British Council (1984–1985), Folger Shakespeare Library (1987–1988), Fundacji Alexandra von Humboldta (1991–1992).

Pracę magisterską, a potem rozprawę doktorską napisał pod kierunkiem profesora Henryka Zbierskiego, historyka literatury angielskiej i szekspirologa, ucznia Bernarda Masseya, który po I wojnie światowej stworzył poznańską anglistykę i kierował nią do roku 1950, kiedy to władze komunistyczne usunęły go z uczelni. Niesłabnącą inspiracją dla Limona stała się książka Zbierskiego Shakespeare and the War of Theatres (1957), której tematem była historia konfliktu Bena Jonsona z jego dwoma rywalami po piórze: Johnem Marstonem i Thomasem Dekkerem, zapisana w postaci satyrycznych passusów na kartach ich dramatów i wspominana przez Shakespeare’a w jego sztukach. Zbierski podjął rodzaj filologicznego dochodzenia, którego rezultaty odsłaniały kulturowy i polityczny kontekst dramaturgii elżbietańskiej. Pokrewną metodologię zastosował Limon, badając repertuar teatrów londyńskich w latach 1623–1624 (m.in. Neptune’s Triumph Bena Jonsona, The Bondman Philipa Massingera, A Game at Chesse Thomasa Middletona) ze względu na zaangażowanie ówczesnych dramatopisarzy i trup aktorskich w konflikt pomiędzy królem Jakubem I Stuartem i angielskim parlamentem. Praca temu poświęcona ukazała się w 1986 roku w Cambridge pod tytułem Dangerous Matter. English Drama and Politics in 1623/24 i była owocem rocznego stypendium Limona w British Council (1984–85). Z kolei w The Masque of Stuart Culture, wydanej w 1990 na Uniwersytecie w Delaware (Stany Zjednoczone), polski badacz analizował dramatyczną maskę jako gatunek ściśle związany z dworskim rytuałem. W 2002 Limon opatrzył wstępem nowe wydanie Historii literatury angielskiej Henryka Zbierskiego, oddając w ten sposób cześć swojemu mistrzowi.

Charakterystyczną metodologię badań nad tekstami dramaturgów elżbietańskich stosował później w licznych artykułach naukowych (m.in. Neglected evidence for James Shirley’s „The Triumph of Peace“ (1634), „Records of Early English Drama” 1988, nr 2), a także oryginalnie skonstruowanych esejach czy leksykonach z pogranicza historii teatru i literatury. W eseistycznym Młocie na poetów albo Kronice ściętych głów (2014) na nowo podjął temat krytyki Króla Jakuba I Stuarta wyrażanej przez pisarzy – tym razem jednak nie angielskich poetów i dramaturgów, ale polskich autorów pamfletów i paszkwili politycznych: Bartłomieja Paceniusza, Jana Sarkowiusza i Kacpra Cichockiego. Losy tych trzech tajemniczych katolików z Pomorza, których książki za sprawą agentów protestanckiego króla Anglii trafiały na stos, Limon zaprezentował w sposób nielinearny, komponując swoją wypowiedź z wielu komentarzy, dygresji i przytoczeń. We wstępie objaśniał przyjętą metodę jako dekonstrukcję tradycyjnej narracji historycznej. Natomiast w leksykonie Szekspir bez cenzury. Erotyczny żart na scenie elżbietańskiej (2018) pomieścił – obok obszernego wstępu historycznego i teoretycznego – sto osiem haseł poświęconych słowom „zawierającym dwuznaczność, żart lub podtekst erotyczny" w dziele Shakespeare’a. Każde przywołuje fragmenty konkretnych utworów w różnych tłumaczeniach i jest nie tylko minirozprawką filologiczną, ale także komentarzem na temat obyczajowości w Anglii przełomu XVI i XVII wieku, mentalności jej mieszkańców, kultury epoki renesansu i baroku.

Najważniejszym tematem badań Limona nad teatrem elżbietańskim stała się jednak działalność angielskich aktorów w Europie Środkowej i Wschodniej w XVII wieku oraz elżbietański teatr w Gdańsku. W 1977 roku na łamach „Pamiętnika Teatralnego" ogłosił artykuł Przypuszczalne związki teatru gdańskiej „Szkoły Fechtunku" z teatrem „Fortune" w Londynie. Zawarte w nim hipotezy dwa lata później przedstawił w artykule Pictorial Evidence for a Possible Replica of the London Fortune Theatre in Gdansk na łamach „Shakespeare Survey" wydawanego przez Cambridge University Press (1979, nr 32). Obecność angielskich aktorów w Gdańsku odnotowywali już w XIX wieku niemieccy historycy (m.in. Johanes Bolte), a na podobieństwo Szkoły Fechtunku do słynnego teatru londyńskiego The Fortune (kwadrat z otwartym podwórzem po środku, dokoła którego ciągnęła się kryta skośnym dachem galeria dla publiczności, i zadaszoną sceną pod ścianą usytuowaną naprzeciw głównego wejścia) wskazywał przed wojną Waldemar Krause. Limon jednak szczegółowo zbadał wszystkie petycje i supliki składane przez angielskich aktorów w miejskich radach i na dworach arystokratów, ukazując prawdziwą skalę ich artystycznej działalności w Gdańsku. Pokusił się także o niezwykle precyzyjne porównanie konstrukcji budynków The Fortune i Szkoły Fechtunku, z których pierwszy znany jest z ocalałego kontraktu na budowę (ale żadnej ryciny), drugi natomiast z rysunku autorstwa Petera Willera (ale żadnego dokumentu). Rezultatem badań Limona stała się jego rozprawa doktorska Geneza i rozwój oddziaływań Teatru Elżbietańskiego w Gdańsku w pierwszej połowie XVII w. obroniona w 1979 roku.

W 1985 opublikował monografię Gentlemen of a Company. English Players in Central and East Europe 1590–1660 (Cambridge University Press), w której opisał tzw. bałtycki szlak angielskich aktorów (Gdańsk, Elbląg, Królewiec, miasta Pomorza oraz Inflant). W pracy Limon śledził także obecność artystów angielskich na dworach Habsburgów i Wazów w Warszawie, Pradze, Grazu i Wiedniu w XVII wieku. Osobny rozdział poświęcił teatrowi królewskiemu na dworze Władysława IV w Warszawie i Szkole Fechtunku w Gdańsku. W wydanym po polsku Gdańskim teatrze „elżbietańskim" (1989) przedstawił komplet swoich ustaleń na temat angielskich aktorów, którzy w latach 1601–1619 oraz 1636–1654 odwiedzili Gdańsk (powodem przerwy w ich występach była wojna polsko-szwedzka), oraz teatru, w którym grali. Określił tożsamość konkretnych artystów, zrekonstruował repertuar ich zespołów, opisał styl ich gry, zestawił ich zarobki i wydatki, scharakteryzował życie codzienne, przede wszystkim jednak opisał publiczny wymiar działalności cudzoziemskich zespołów. W części drugiej przedstawił historię gdańskiej Szkoły Fechtunku, prezentując wyniki swoich wieloletnich badań nad konstrukcją tego budynku w porównaniu do The Fortune. Aneks książki zawiera oryginalne, niemieckie wersje aktorskich suplik oraz angielski Kontrakt na budowę teatru „Fortune".

Bezpośrednim następstwem badań Jerzego Limona była w latach 90. XX wieku jego działalność organizacyjna na rzecz budowy Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego i odrodzenia w Gdańsku tradycji szekspirowskich. W tym celu z grupą przyjaciół stworzył Fundację Theatrum Gedanense, która początkowo organizowała Gdańskie Dni Szekspirowskie, a następnie Międzynarodowy Festiwal Szekspirowski, którego Limon był dyrektorem. Festiwal odbywa się na przełomie lipca i sierpnia, a więc w czasie Jarmarku Dominikańskiego, który już w XVII wieku przyciągał angielskich aktorów. Od końca lat 90. widzowie z Polski i zagranicy mogli obejrzeć na trójmiejskich scenach spektakle największych światowych reżyserów: Petera Brooka, Elizabeth LeCompte, Lwa Dodina, Romeo Castellucciego, Silviu Purcarete, Oskarasa Koršunovasa, Eimuntasa Nekrošiusa, Roberto Ciulliego, Luka Percevala.

Głównym celem działalności Fundacji była jednak budowa teatru. Limon doprowadził do wszczęcia badań wykopaliskowych w miejscu dawnej Szkoły Fechtunku, dzięki którym odnaleziono drewniane fundamenty budynku i dokładnie określono jego usytuowanie. W 2008 roku powołano do istnienia Gdański Teatr Szekspirowski. Kamień węgielny wmurowano w 2009, budowa gmachu na podstawie wizjonerskiego projektu włoskiego architekta Renato Rizziego trwała od 2011 do 2014.

Serię książek poświęconych teorii teatru Limon napisał w reakcji na zmieniający się krajobraz badawczy polskiej teatrologii, która na przełomie wieków porzuciła „paradygmat stabilnych struktur, znaczących opozycji, symetrii pojęcia i przedmiotu, budujących gmach wiedzy pewnej i trwałej" na rzecz „metodycznego wątpienia, płynności sensu, odległych relacji i związków" [E. Wąchocka, Semiotyka teatru: co nam zostało z tych lat?, „Dialog" 2001, nr 7, s. 143]. Limon odwołał się do semiotyki teatru i sformułowanej przez nią teorii tekstu, by na nowo zdefiniować widowisko jako artystyczną organizację znaków pochodzących z wielu różnych systemów i modelowanych przez reżysera w całościowy, skończony i samodzielny przekaz. „Głównym zadaniem teatrologii zdają się próby opisu i uchwycenia zasad tworzenia złożonych znaków teatralnych" – pisał w swojej pierwszej pracy teoretycznej Między niebem a sceną. Przestrzeń i czas w teatrze (2002). Nie zajmował się wyodrębnianiem jednostek semiotycznych potencjalnego spektaklu, ale skupił na fikcyjności, temporalności i jedności dzieła z aktem komunikacyjnym, a więc tych aspektach sztuki teatru, które determinują jej osobliwość, a zarazem pozwalają odróżnić ją od działań o innym charakterze. Odwołując się do ustaleń praskich strukturalistów, rosyjskich formalistów(Jurij Tynianow) i semiotyków kultury (Jurij Łotman, Władimir Toporow), semiologów (Charles Sanders Peirce, J.C.M. Pinto) i takich badaczy literatury, dramatu i teatru, jak Erika Fischer-Lichte, Manfred Pfister, Eli Rozik, Grzegorz Sinko i Jerzy Ziomek, dążył do zdefiniowania istoty teatralności i opisania mechanizmu semiozy w teatrze.

W Trzech teatrach (2003) Limon po raz pierwszy sformułował definicje teatru jako „sytuacji komunikacyjnej wynikającej ze zgodnego założenia odbiorcy i wykonawcy, iż czas przeszły (lub przyszły) odbiorcy stanowi teraźniejszość wykonawcy, który zarazem najczęściej udaje, że jest kimś innym, a ponadto, że znajduje się w innej niż odbiorca przestrzeni“. [Limon 2003, s. 5] W Piątym wymiarze teatru (2006) doprecyzowywał tę definicję, pisząc, iż „czas przeszły (lub przyszły) odbiorcy stanowi teraźniejszość fikcyjnej postaci kreowanej przez wykonawcę”. [Limon 2003, s. 5] W ten sposób zwracał uwagę na nowy aspekt teatralnej semiozy, polegający na wytwarzaniu w teatrze „dwóch teraźniejszości“: „realnej aktora i fikcyjnej postaci”. Z kolei w Brzmieniach czasu (2011) sytuację komunikacyjną nazwał „międzyludzką“, reagując na nowe kierunki w badaniach nad teatrem, które chciały w nim widzieć przede wszystkim (lub wyłącznie) wydarzenie społeczne. Ponownie też kładł nacisk na mechanizm wytwarzania fikcji na scenie jako niezbywalny warunek sztuki teatru, którą odróżniał od takich zjawisk i działań, jak performance, body art czy pokaz mody. Przekonywał, że „bez ewokowania fikcyjności teatru być nie może” [Limon 2011, s. 149], odnosząc się także do nowych praktyk scenicznych spod znaku teatru postdramatycznego.

Swoje teoretyczne ustalenia Limon zastosował w opisie mechanizmu semiozy widowisk różnych epok (teatr starożytny, średniowieczny, renesansowy i barokowy). Dokonał także bardzo precyzyjnej i pod wieloma względami prekursorskiej charakterystyki odmiennych systemów komunikacyjnych w teatrze żywego planu, teatrze telewizji i teatrze radiowym. Wśród jego prac znalazły się też semiotyczne analizy aktorstwa i scenografii jako dwóch najważniejszych narzędzi wytwarzania znaczeń na scenie. Analizował także takie zjawiska jak pornografia w teatrze [Czy peep-show może być teatrem, „Dialog" 2001, nr 2]. W komentarzu do głośnej książki Hansa-Thiesa Lehmanna Teatr postdramatyczny odsłaniał barokowe korzenie współczesnych praktyk teatralnych [Barok postdramatyczny – reaktywacja, „Teatr" 2007 nr 7–8]. Na nowo definiował kategorię „przeżycia" w teatrze [Teatr jako prze/życie, „Notatnik Teatralny" 2010, nr 60–61].

Jego zainteresowanie współczesnymi inscenizacjami dzieł Shakespeare’a i innych dramaturgów elżbietańskich (także telewizyjnymi) zaowocowało serią analiz semiotycznych spektakli takich reżyserów jak Peter Brook, Romeo Castellucci, Eimuntas Nekrošius, Roberto Bacci, Ned Grujic, Maciej Prus, Jacek Głomb, Paweł Miśkiewicz, Grażyna Kania, Jan Klata. Osobne artykuły poświęcił sztuce Dalibora Martinisa i multimedialnej inscenizacji Hamleta The Wooster Group. W 2010 roku nakładem amerykańskiego wydawnictwa Palgrave Macmillan ukazał się w języku angielskim wybór tekstów Limona z dziedziny teorii teatru (The Chemistry of the Theatre. Performativity of Time). Wśród jego późniejszych publikacji na temat semiotyki teatru znalazł się m.in. artykuł Elizabethan Theatre Reconstructions Reconsidered: Some Theoretical Aspects of Time-Space-Audience Relationships ogłoszony w amerykańskim czasopiśmie „Poetics Today" (2014, nr 4). Rozprawy z zakresu teorii i historii teatru, recenzje prac naukowych, omówienia wydań źródłowych Limon publikował w najbardziej prestiżowych czasopismach filologicznych i teatrologicznych na świecie (m.in. „Shakespeare Survey“, „Shakespeare Quarterly”, „Theatre Research International“, „Poetica”, „New Theatre Quarterly“). W Polsce jego teksty ukazywały się w „Pamiętniku Teatralnym”, „Kwartalniku Neofilologicznym“, „Teatrze”, „Dialogu“, „Notatniku Teatralnym”, „Twórczości“, „Przeglądzie Politycznym”, „Kronosie“, „Migotaniach. Przejaśnieniach” oraz w wielu pracach zbiorowych. Napisał także 120 haseł do [Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN].

Limon był także autorem dzieł literackich i przekładów z języka angielskiego. Jako pisarz upodobał sobie postmodernistyczną poetykę apokryfu i pastiszu, która dała o sobie znać w jego debiutanckiej Münchhauseniadzie (1980) czy wydanej sześć lat później Kaszubskiej madonnie (1986) i zdominowała jego najbardziej oryginalne dzieło Wieloryb (1998). Ta niezwykła, bo całkowicie fikcyjna kronika dziejów Pomorza (przypisana niejakiej Helenie Szymańskiej) jest literacką odpowiedzią Limona na setki archiwalnych dokumentów, które studiował i edytował jako historyk teatru. Nie tylko w wymiarze ukazywanych w nich ludzi i wydarzeń, ale także filozoficznej refleksji nad czasem, metahistorycznej refleksji nad sposobami jego utrwalania w postaci zmiennych narracji, wreszcie psychologicznej refleksji nad naturą ludzkiej pamięci. Naśladowanie dokumentów, kronik i dzieł literackich stało się dla Limona oryginalnym sposobem badania dawnych i nowych strategii przekształcania „amorficznej przeszłości" w skomponowany przekaz. Rok później w Koncercie Wielkiej Niedźwiedzicy (1999) podzielił się własnymi wspomnieniami z młodości, narzucając im formę „biografii" sopockiej ulicy, przy której mieszkał. Natomiast w Młocie na poetów albo Kronice ściętych głów (2014), historii nie sfabrykowanej, ale jednak zrekonstruowanej, nośnikami znaczeń stały się dla niego przedmioty poddawane zaskakującej interpretacji.

Dramaturgię i teatr (dawny i współczesny) Limon poznawał także poprzez przekłady sztuk. Razem z Władysławem Zawistowskim przetłumaczył Antoniusza i Kleopatrę oraz Troilusa i Kresydę Shakespeare’a, sztukę Thomasa Middletona Tragedia mściciela oraz Henry Chettle’a Tragedia Hoffmana. Samodzielnie przełożył utwory Toma Stopparda: Arkadię, Wynalazek miłości, Prawdziwego inspektora Hounda, Artystę schodzącego po schodach i scenariusz filmowy Zakochany Szekspir. Arkadię i Wynalazek miłości w jego przekładzie wyreżyserował Krzysztof Babicki (Teatr Wybrzeże 1994, 1998).

Był członkiem korespondentem krajowym Polskiej Akademii Umiejętności, a także członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Międzynarodowego Towarzystwa Szekspirowskiego, Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego, Polskiego Towarzystwa Historyków Teatru, ZAiKS-u, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2006 roku otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza. Odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2006) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). Za zasługi dla brytyjsko-polskiej współpracy kulturalnej we wrześniu 2014 roku, w związku z otwarciem Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego, królowa brytyjska Elżbieta II przyznała mu Honorowy Order Imperium Brytyjskiego w stopniu oficera. W 2015 roku otrzymał Medal św. Wojciecha. Był laureatem Nagrody Jerzmanowskich, przyznawanej przez Polską Akademię Umiejętności, oraz Nagrody im. Aleksandra Gieysztora. W 2019 w Stratfordzie odebrał międzynarodową nagrodę Pragnell Shakespeare Award za osiągnięcia w popularyzowaniu i rozwoju wiedzy na temat dzieł Williama Shakespeare’a.

Jerzy Limon był żonaty z Justyną Limon, miał dwoje dzieci – Tomasza i Julię. Mieszkał w Gdyni w dzielnicy Wielki Kack. Zmarł 3 marca 2021 w Gdańsku z powodu zakażenia wirusem Covid-19. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Sopocie.

Bibliografia

Monografie naukowe i prace edytorskie

• Gentlemen of a Company. English Players in Central and East Europe 1590–1660, Cambridge University Press, 1985;
• Dangerous Matter. English Drama and Politics in 1623/24, Cambridge University Press, 1986;
• Gdański teatr „elżbietański", Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1989;
• The Masque of Stuart Culture, University of Delaware Press, 1990;
• Shakespeare and His Contemporaries. Eastern and Central European Studies, red. Jerzy Limon, Jay Halio, University of Delaware Press, 1993;
• Hamlet East and West, red. Jerzy Limon, Marta Gibińska, Fundacja Theatrum Gedanense, Gdańsk 1998;
• Między niebem a sceną. Przestrzeń i czas w teatrze, [słowo/obraz terytoria], Gdańsk 2002;
• Trzy teatry: scena, telewizja, radio, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2003;
• Piąty wymiar teatru, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2006;
• Thomas Middleton, The Collected Works [edycja dwóch sztuk Jerzy Limon], OUP 2007;
• Obroty przestrzeni. Teatr telewizji. Próba ujęcia teoretycznego, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008;
• The chemistry of the theatre. Performativity of time, Palgrave Macmillan, New York 2010;
• Theatrical Blends (with Agnieszka Żukowska), Fundacja Theatrum Gedanense, Gdańsk 2010;
• Amalgamaty sztuki, red. Jerzy Limon, Agnieszka Żukowska, Fundacja Theatrum Gedanense, Gdańsk 2011;
• Brzmienia czasu. O aktorstwie i mowie scenicznej, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2011;
• Młot na poetów albo Kronika ściętych głów, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2014;
• Szekspir i siedem grzechów głównych (w przygotowaniu wydawniczym).

Przekłady
(nieopublikowane, opublikowane, zrealizowane w teatrze)

• [z Władysławem Zawistowskim] Thomas Middleton, Tragedia mściciela;
• [z Władysławem Zawistowskim] Henry Chettle, Tragedia Hoffmana albo Zemsta za ojca, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1985;
• [z Władysławem Zawistowskim] William Shakespeare, Antoniusz i Kleopatra;
• [z Władysławem Zawistowskim] William Shakespeare, Troilus i Kresyda;
• Tom Stoppard, Arcadia, premiera w Teatrze Wybrzeże, 27 marca 1994, reż. Krzysztof Babicki;
• Tom Stoppard, Arkadia & Wynalazek miłości, słowo / obraz terytoria, Gdańsk 1998;
• Tom Stoppard, Prawdziwy inspektor Hound, „Teatr" 2003, nr 10–12;
• Tom Stoppard, Artysta schodzący po schodach, Teatr Polskiego Radia, reż. Henryk Rozen, emisja 20 grudnia 2003;
• Tom Stoppard, Artysta schodzący po schodach, T[eatr] R[ozmaitości] N[owa] D[ramaturgia] 3, Warszawa 2003;
• Tom Stoppard, Wynalazek miłości, premiera w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, 25 października 1998, reż. Krzysztof Babicki;
• Tom Stoppard [z Marc Norman], Zakochany Szekspir, słowo / obraz terytoria, Gdańsk 1999.

Dzieła literackie

• Münchhauseniada, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1980;
• O upartej białogłowie i sprytnym podstępie aktora w chwalebnym mieście Szczecinie, „Tytuł" 1997, nr 3–4;
• Koncert na waltornię, „Autograf" 1989, nr 1;
• Kaszubska Madonna. Opracował i do druku podał Jerzy Limon, Gdańsk 1991;
• Wieloryb. Wypisy źródłowe, Wyd. Jama s.c., Gdańsk 1998 [jako Helena Szymańska];
• Koncert Wielkiej Niedźwiedzicy, Wyd. „Twój Styl", Warszawa 1999;
• Kiedy patrzę na siebie w lustrze, „Migotania. Przejaśnienia", 2002, nr 1.

Jacek Kopciński (2021)

Książka w Teatrze: Szekspir bez cenzury. Erotyczny żart na scenie elżbietańskiej

Zapis spotkania z Jerzym Limonem w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego 6 listopada 2018 w cyklu Książka w Teatrze. Prowadzenie – Jacek Kopciński, fragmenty czyta Paweł Wawrzecki

Jerzy Limon: Scholar and Man of Theatre, in the Memories of Friends

Zapis dyskusji nadawanej na żywo 24 kwietnia 2021 na kanale Youtube Gdańskiego Teatru Szekpirowskiego (jęz. ang.).

Wirtualny spacer po Gdańskim Teatrze Szekspirowskim