Osoby

Trwa wczytywanie

Michał Znicz

ZNICZ Michał, właśc. Michał Feiertag (1888 Warszawa lub 1892 Połtawa – 24 grudnia 1943 Pruszków),

aktor, reżyser.

Był bratem Stanisława Znicza, mężem aktorki Janiny Morskiej. Uczestniczył w I wojnie światowej, potem był w niewoli niemieckiej. Debiutował 16 lutego 1918 w warszawskim teatrze Sfinks. Występował następnie na scenach warszawskich teatrzyków rewiowych – Qui Pro Quo, Stańczyk, Niebieski Młyn, w 1923-25 w teatrze łódzkim, w sez. 1925/26 w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, w 1927-29 ponownie w Łodzi, w 1929 w krakowskim teatrze Gong, w sez. 1930/31 reżyserował i występował w teatrze lwowskim, w sez. 1931/32 w Łodzi. W 1933 wrócił do Warszawy. Początkowo reżyserował w Teatrze Kameralnym, potem występował na scenach Teatru Narodowego, Nowego i Letniego, a od 1935 do 1938 na scenach TKKT. Współpracował także z teatrzykami warszawskimi – Cyrulik Warszawski (1935, 1936, 1937), Wielka Rewia (1937), Małe Qui Pro Quo (1938), Buffo (1938), Wielka Rewia (1939).

W czasie II wojny światowej przebywał początkowo w warszawskim getcie, biorąc udział w organizowanych tam przedstawieniach (m.in. Teatrzyku Na Pięterku, Nowego Teatru Kameralnego i teatru lalkowego przy ul. Leszno 14), potem ukrywał się w Pruszkowie. Podobno popełnił samobójstwo[1].

Był jednym z popularniejszych aktorów komediowych. Zaczął karierę jako śpiewak rewiowy i aktor kabaretowy, wkrótce jednak przeszedł do ról komediowych, a nawet dramatycznych. „Z upodobaniem grywał role serio. Udawały mu się zwłaszcza te, które są jakby przejściem od ról komicznych do poważniejszych” (Adam Grzymała-Siedlecki). Do najbardziej znanych należały: Szwejk (Dzielny wojak Szwejk), Owiczowicz (Porwanie Sabinek), Kukułka (Cjankali), Nos (Wesele), Organista (Krysia), Kaleb (Świerszcz za kominem). Kazimierz Krukowski wspomina, że był on „na scenie arcyludzko wzruszający i prosty w rolach małego, nieszczęśliwego człowieka, wyrzuconego niewiadomo za co poza nawias wszystkiego, co ukochał, brutalnie zdeptanego przez życie i złych ludzi”. Znicz był również aktorem filmowym.

[Tabl. 96.]

Bibliografia

Dymek z papierosa s. 260-64; Fallek: Cztery rezony; Grzymała-Siedlecki: Świat aktorski; K. Krukowski: Moja Warszawka, Warszawa 1957 s. 74-76 (il.); Łoza: Czy wiesz I; Marczak-Oborski: Teatr czasu wojny; Sempoliński: Wielcy artyści (il.); Teatr Miejski w Łodzi 1922-1927 [Łódź 1927; UJ; Wroczyński: Pół wieku; Ekran 1958 nr 38; Afisze, IS PAN.

Ikonografia

Z. Nirnstein: Portret, karyk., rys. – MTWarszawa. Fot. pryw. i w rolach – IS PAN, MTWarszawa, SPATiF.

Filmografia

1934 – Co mój mąż robi w nocy, Czarna perła, Młody las, Pieśniarz Warszawy; 1935 – Dodek na froncie, Dwie Joasie, Kochaj tylko mnie; 1936 – Jadzia, Jego wielka miłość, Pan Twardowski, Róża, Tajemnica panny Brinx; 1937 – Dyplomatyczna żona, Niedorajda, Pani minister tańczy, Skłamałam; 1938 – Druga młodość, Robert i Bertrand, Zapomniana melodia; 1939 – Kłamstwo Krystyny, Przez łzy do szczęścia.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN, Warszawa 1973. Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów stosowanych w źródłowej publikacji.

Przypisy

  1. ^ Prawdopodobnie jego śmierć była udziałem osób trzecich: został wydany Niemcom i przez nich rozstrzelany. Zob. Marek Teler, Jak zginął Michał Znicz – nowe informacje i materiały, starekino.pl, 24 grudnia 2020, https://stare-kino.pl/jak-zginal-michal-znicz-nowe-informacje-i-nieznane-materialy; tamże informacje na temat miejsca jego pochówku (i pochówku Janiny Morskiej).
3 zdjęcia w zbiorach :+

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji