Osoby

Trwa wczytywanie

Wiktoria Kawecka

KAWECKA Wiktoria, zamężna Wielogłowska (3 III 1875 Warszawa - 22 I 1929 Warszawa), śpiewaczka. Była córką -> Wincentego (Wiktora) K. Uczyła się śpie­wu u B. Dowiakowskiej i H. Majeranowskiej. Debiuto­wała 14 II 1893 w WTR w partii Wilmy ("Wesoła dwój­ka") i od 29 II została zaangażowana do zespołu farsy i operetki. Początkowo grała niewielkie rólki, ale szybko zwróciła na siebie uwagę doskonałymi warunkami ze­wnętrznymi (zgrabna i szczupła blondynka, z dużymi, niebieskimi oczyma) i pięknym, dźwięcznym głosem sopranowym. W 1894 śpiewała pierwszą większą partię Nelli ("Sztygar"), w 1896 zyskała powodzenie w operetce "Dziesięć cór na wydaniu", w 1897 odniosła sukcesy w partii Kleopatry ("Czarodziej znad Nilu") oraz w "Pannie kadet" i "Modelce". W tym czasie zdobyła tytuł primadonny operetki warszawskiej. W 1898 śpiewała partie Fiametty ("Boccaccio"), Mimozy ("Gejsza"), Galatei ("Piękna Galatea"). Od 1901 śpiewała w T. Nowości w partiach operetkowych: Heleny ("Weronika"), Violetty ("Piękność z Nowego Jorku"), Zazy ("Zaza"), Mary ("Milionowa narze­czona"), Loli ("Słodka dziewczyna"), Eurydyki ("Orfeusz w piekle"), Lili ("Diva"), Księżnej Gerolstein ("Wielka Księżna Gerolstein"), Baronowej Rizzi ("Manewry jesien­ne"), Franzi ("Czar walca"), Jany ("Rozwódka"), Hanny ("Wesoła wdówka"), w partii tyt. w "Hrabinie Maricy" oraz w uznanej za jedną z jej najlepszych partii Krysi ("Krysia leśniczanka").
Przez wiele lat wyjeżdżała co roku latem na dwumie­sięczne tournee po Rosji, występując z dużym powo­dzeniem w Petersburgu, Kijowie, Odessie (m.in. w 1905, 1906, 1909). W 1906 występowała też gościnnie w Ło­dzi, Wilnie, w 1908 w warsz. t. Bagatela, w 1909 w ros. operetce w Wilnie. Mimo wielkiej popularności pozycja jej została zachwiana przez zaangażowanie do operetki warsz. Lucyny Messal, która przewyższała K. pod względem aktorskim. Toteż w 1910 opuściła warsz. T. Nowości i przeniosła się na stałe do Rosji, gdzie wy­stępowała w t. Cristal Palace w Petersburgu, a także gościnnie w Moskwie, Kijowie, Odessie, Charkowie. W Rosji osiągała ogromne sukcesy i duże zarobki; śpie­wała w języku pol., ros., włos. i franc.; nagrywała tutaj płyty. W 1913 (od maja) występowała w Londynie. Do Warszawy przyjeżdżała sporadycznie, na występy w operze, operetce i na koncerty, m.in. w 1914 na koncer­cie w Filharmonii śpiewała pieśni F. Chopina i S. Nie­wiadomskiego, a w maju 1915 wystąpiła w T. Wielkim w partii Gildy ("Rigoletto"). W 1918 powróciła do War­szawy. Chciała tu założyć własny t. operetkowy, ale plan ten nie powiódł się i w 1919-21 występowała w T. Nowości. Od 25 V 1921 do marca 1922 finansowa­ła operetkowy T. Wodewil w Warszawie pod dyr. J. Boczkowskiego. Tu także śpiewała, m.in. w "Wesołej wdówce" i "Damie w gronostajach". W następnych latach występowała prawie wyłącznie gościnnie, nie wiążąc się dłużej z żadną sceną. W 1922 odwiedziła Lwów (maj), Poznań, Toruń, Bydgoszcz, Lublin, Łódź (listopad) i Rygę, w 1923 śpiewała w operetce w Bukareszcie (marzec, kwiecień), od 27 IV tego roku występowała w T. Nowym w Warszawie w partii Rozalindy ("Zemsta nietoperza"), od czerwca w Wilnie, m.in. w partii Nory ("Kapłanka ognia"), a w sierpniu na koncercie w Ciecho­cinku. W 1924-25 występowała w T. Wielkim w Wil­nie. W lutym 1925 wyjechała do Nicei, gdzie śpiewała w miejscowej operetce, a następnie powróciła do Wilna i występowała tam od kwietnia do lipca tego roku w T. Wielkim i T. Letnim. Wtedy też zamierzała objąć dyrekcję opery i operetki w "Lutni" w Wilnie, ale nie uzyskała koncesji. W 1925 występowała jeszcze w Poz­naniu, Bydgoszczy i Grudziądzu, od lutego 1926 w T. Niewiarowskiej w Warszawie, m.in. śpiewając partie Mi­mozy ("Gejsza") i Zoriki ("Cygańska miłość"), następnie w lecie we Włocławku i Bydgoszczy, a od października 1926 ponownie w T. Niewiarowskiej w partii tyt. w Księżniczce Ilicy". W 1927 występowała w Toruniu i Lwowie, w 1928 znowu we Lwowie. W ostatnich la­tach życia śpiewała również na wielu koncertach w Warszawie, m.in. w gmachu cyrku. Jej głos, piękny sopran, o dużym rejestrze, wspaniałej barwie, czystości, sile i nośności, przy tym znakomicie wyszkolony, a także duży wdzięk osobisty, sprawiły, że stała się jedną z najsławniejszych pol. śpiewaczek operet­kowych i ulubienicą publiczności warsz., która ochrzciła artystkę mianem "słowika warszawskiego". Na scenie (a także i w życiu prywatnym) była zawsze niesłychanie elegancka, toteż stała się dyktatorką mody; słynna była jej kolekcja brylantów. Komponowano dla niej liczne piosenki, jako wstawki do operetek, w których wystę­powała. Umiała pięknie gwizdać i często popisywała się tym w operetkach, sama akompaniując sobie na forte­pianie, co było zawsze entuzjastycznie przyjmowane przez publiczność. W późniejszych latach korpulentna, unikała tańczenia na scenie, wykonując tylko walce. Była członkiem zasłużonym ZASP. Mężem jej był Bo­lesław Wielogłowski.
Bibl.: Album teatr. II s. 70-71 (il.); Filler: Operetka (il.); Owerłło; PSB XII (A. Dzierzbicka); Romer-Ochenkowska s. 13, 38, 39; Sempoliński: Wielcy artyści (il.); TE II; EMTA 1893 nr 532 (il.); Kur. warsz. 1929 nr 23; Scena pol. 1929 z. 3; Teatr 1961 nr 2 (il.); Afisze, MTWarszawa.
Ikon.: W. Dunin-Marcinkiewicz: Portret, olej, własność rodzi­ny malarza; NN: K. (cała postać), rzeźba, marmur, po 1929 - grobowiec na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (wyko­nał R.S. Lubowiecki); Fot. pryw. i w rolach - MTWarszawa, IS PAN, Muzeum im. A. Mickiewicza Warszawa, SPATiF.
Nagrania: Piosenki, arie z operetek (Wesoła wdówka, Hrabia Luxemburg) - MTWarszawa; Arie z operetek (Jesienne ma­newry, Wesoła wdówka, Hrabia Luxemburg), piosenki - Red. Muz. PR.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

6 zdjęć w zbiorach :+

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji