Autorzy

Trwa wczytywanie

Michał Wołowski

WOŁOWSKI Michał Kazimierz, pseud. Marzeński, Marzyński (9 grudnia 1891[1] Mława lub Łomża – 18 maja 1900 Warszawa),

dyrektor teatru, aktor.

Był synem poborcy podatkowego Tomasza Wołowskiego i Józefy z Maleszewskich, ojcem Tadeusza Wołowskiego. Ukończył Szkołę Główną w Warszawie, potem studiował medycynę w Krakowie i Monachium. Od 19 grudnia 1871 do 21 marca 1872 występował pod pseud. Marzeński w teatrze krakowskim; grał takie role jak: De Choisy (Konfederaci barscy), Dr Hugo (Dożywocie). 11 listopada 1872 wystąpił pod pseud. Marzyński w teatrze lwowskim w roli Henryka (Za pozwoleniem łaskawa pani). Możliwe też, że w grudniu 1874 grał w zespole I. Kalicińskiego w Kórniku. Potem zrezygnował z występów na scenie. Pracował jako publicysta i literat, przez kilka lat związany z redakcjami pism warszawskich („Głos”, „Kurier Codzienny”, „Kurier Warszawski”). Pisał też utwory dramatyczne, z których popularność zyskały Nasze aniołyTowarzysz pancerny. 18 lipca 1888 ożenił się z Marią Dobiecką.

W 1895 kierował z L. Dobrzańskim warszawskim teatrem ogródkowym Wodewil (1 czerwca – 13 września), a od 29 września 1895 do marca 1900 prowadził samodzielnie dyrekcję teatru łódzkiego. Dla poprawienia trudnej sytuacji finansowej tego teatru wyjeżdżał kilkakrotnie z zespołem na występy gościnne, m.in. do Piotrkowa (1896), Częstochowy (1897), a w sezonach letnich do Warszawy (10 czerwca – 1 października 1896 Cyrk, 22 maja – 13 września 1897 Wodewil, 21 lipca – 21 sierpnia 1898 i 21 maja – 4 września 1899 Bagatela). W marcu i kwietniu 1900 dał cykl występów w Petersburgu.

Od 4 września 1898 zorganizował w Łodzi drugą scenę tzw. Teatr Ludowy występujący do stycznia 1899 w robotniczej dzielnicy miasta – na Księżym Młynie. Wołowski położył ogromne zasługi dla rozwoju sceny łódzkiej. Zmodernizował budynek teatralny wprowadzając nowoczesne w owych czasach oświetlenie gazowe. Zorganizował dobry zespół, w którym znaleźli się m.in. A. Fertner, W. Brydziński, A. Zelwerowicz, M. Przybyłko-Potocka, M. Tarasiewicz, zaś reżyserami byli m.in. M. Winkler, M. Szobert. Dbał o dobór właściwego repertuaru. W Łodzi wcześniej niż w Warszawie znalazły się na scenie sztuki G. Hauptmanna (Hanusia, Dzwon zatopiony) oraz H. Ibsena (Dzika kaczka). W czasie jego dyrekcji wystawiono też w Łodzi m.in. Mazepę, Intrygę i miłość, Wesele Figara, Komedię omyłek. Wieczór Trzech Króli, Ryszarda III. W 1898–99 urządzał tzw. wieczory fredrowskie, które nie cieszyły się jednak uznaniem publiczności. S. Łapiński napisał, że był to „marzyciel ogarniający wzrokiem szerokie horyzonty, łudzący się, że scenę łódzką doprowadzi na wyżyny artyzmu".

Wołowski przyczynił się też znacznie do podniesienia poziomu warszawskich teatrów ogródkowych.

Bibliografia

Album teatr. I s. 89 (il.); Filler: Melpomena; Got: Teatr Koźmiana; Rocz. artyst.-lit.,Łódź 1899 s. 13; Scena pol. w Łodzi s. 16-18 (K. Kozłowski), 29-30 (S. Łapiński); Gon. łódz. 1900 nr 115; Kraj 1900 nr 9; Prace Polonistyczne 1966 seria XXII s. 99-127, 1969 seria XXV s. 141-163 (S. Dąbrowski, J. Tynecki: Teatr łódzki 1895-1900 pod dyrekcją M. Wołowskiego); Tyg. Ilustr. 1900 nr 21.

Ikonografia

Mucharski: W. jako afiszer teatralny, akw., 1885 i W.z J. Kotarbińskim, akw., 1886 - MTWarszawa; J. Chmieliński: Portret, rys., 1887 - IS PAN (dep. MTWarszawa); Fot. pryw. i w rolach - IS PAN.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965, PWN Warszawa 1973. Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów stosowanych w źródłowej publikacji.

Przypisy

  1. ^ Data urodzenia błędna. Wołowski urodził się w 1851. (red.)

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji