Autorzy

(ur. 20 maja 1937, Warszawa)
Dziennikarka i pisarka, autorka reportaży, powieści i opowiadań, należy do najbardziej znanych w świecie polskich pisarzy. W 1955 roku ukończyła Wydział Dziennikarski Uniwersytet Warszawskiego. Jej przygoda z reportażem zaczęła się od zajęć z Marianem Brandysem. W latach 1955-66 Hanna Krall była reporterką "Życia Warszawy", a przez następnych szesnaście lat pracowała w "Polityce". W latach 1966-70 była korespondentką tego tygodnika w Moskwie. Powstałe tam reportaże zostały opublikowane w 1972 roku w tomie "Na wschód od Arbatu", będącym debiutem książkowym Hanny Krall. Kolejny zbiór reportaży - "Szczęście Marianny Głaz"­ - miał ukazać się w 1976 roku wydawnictwie Iskry, skład książki został jednak zniszczony na polecenie Wydziału Kultury KC PZPR.
Rozgłos przyniosła pisarce wydana w 1977 roku książka "Zdążyć przed Panem Bogiem" - autorski zapis rozmów z Markiem Edelmanem, jednym z dowódców powstania w getcie warszawskim. W następnym roku ukazał się tom napisanych dla "Polityki" reportaży o życiu w PRL-u - "Sześć odcieni bieli". Nakład kolejnego zbioru reportaży pod tytułem "Katar sienny" został w 1981 roku skonfiskowany i zniszczony przez cenzurę. Cenzura skonfiskowała również "Sublokatorkę" - powieść, która ukazała się dopiero w 1985 w Paryżu, a w kraju została w tym samym roku przedrukowana w drugim obiegu.
Na początku stanu wojennego pisarka odeszła z redakcji "Polityki". W latach 1982-87 pracowała w Zespole Filmowym "Tor", jako zastępca kierownika literackiego, i tam współpracowała między innymi z Krzysztofem Kieślowskim. W 1987 w Londynie i w kraju, w drugim obiegu, ukazała się powieść "Okna", a rok później, również w drugim obiegu - tom reportaży "Trudności ze wstawaniem". Natomiast kolejne utwory: "Hipnoza" (1989) i "Taniec na cudzym weselu" (1993) zostały wydane już po politycznej transformacji.
W 1992 roku Krall wyjechała do Berlina na stypendium DAAD (Berliner Künstlerprogramm). W ostatnich latach wydała opowieść dla dzieci "Co się stało z naszą bajką" (1994), "Dowody na istnienie" (1996), "Tam już nie ma żadnej rzeki" (1998) oraz "To ty jesteś Daniel" (2001). Mieszka w Warszawie.
Hanna Krall jest laureatką wielu prestiżowych nagród, między innymi nagrody im. Ksawerego Pruszyńskiego przyznawanej przez polski PEN Clubu (1990), miesięcznika "Odra" (1990), nagrody im. Jeanette Schocken (Bremerhaven-Niemcy (1993), nagrody kulturalnej Solidarności (1995), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (1999), nagrody im. Poli Nireńskiej i Jana Karskiego (1999), Nagrody Porozumienia Europejskiego (Lipsk 2000) i Nagrody Herdera (2005). Jej książki zostały przetłumaczone na język niemiecki, angielski, francuski, hebrajski, włoski, hiszpański, szwedzki, fiński, holenderski, węgierski. Polska pisarka jest bardzo znana i ceniona w Niemczech.
Hanna Krall najczęściej podejmuje tematykę żydowską: pisze o holocauście, o stosunkach polsko-żydowskich w czasie wojny i w okresie powojennym, pisze także reportaże z dawnych chasydzkich miasteczek, w których nauczali cadycy. Pokazuje los jednostek uwikłanych w historię, tropi powikłane polskie, żydowskie i niemieckie losy i składa je - jak mówi - niczym puzzle. Dzieli ludzi na tych, którzy żyją i na tych, którzy opisują. Siebie zalicza do tej drugiej grupy i - jak przyznaje - ma poczucie niższości wobec "żyjących".
Uważana za mistrzynię reportażu, Hanna Krall wykorzystuje techniki reportażowe także w utworach fabularnych i fabularyzowanych - posługuje się skrótem, eksponuje detale. Pisze oszczędnym, zwięzłym stylem, pokazuje "szwy" i konstrukcje, uwypukla grę między rzeczywistością i fikcją. W "Zdążyć przed Panem Bogiem", w "Sublokatorce" i "Oknach" wykorzystała technikę narracyjną w dwóch planach czasowych. Twierdzi, że przy pisaniu potrzebny jest słuch, istota pisania polega bowiem na znalezieniu pewnego rytmu.
"Mój sposób na reportaż polega na podzieleniu świata na bardzo drobne realia, na drobne cząstki, na jakieś tam swetry, wąsy, sztuczne kwiaty, żeberka wieprzowe, małe fiaty, na to wszystko, co się da podzielić. Później oddzielam, odwirowuję to co niepotrzebne i wychodzi efekt zagęszczenia. Krótko mówiąc, rozkładam świat na cząsteczki, a później go składam na nowo. Wymyśliłam sobie, że poprzez ważne szczegóły da się opowiedzieć świat" ["Bestseller", czerwiec 1990]