Osoby

ŚNIEŻYŃSKI Andrzej, właśc. A. Bobrow (10 VII 1906 Ryga - 9 IV 1975 Bytom), tancerz. Był synem Włodzimierza i Olgi Bobrowów. Uczęszczali w Warszawie do gimn. i do szkoły baletowej K. Łobojki. W sez. 1924/25 zaangażował się, reklamowany jako "młody, utalentowany tancerz scen petersburskich", do objazdowego zespołu operetkowe­go pod kier. B. Gąsowskiego-Wirskiego, występującego m.in. w Kutnie, Koninie, Modlinie i Płocku. W 1925 zdał egzamin ZASP-u. W 1925-28 tańczył w balecie opery warsz. jako koryfej, a nast. jako solista. W lecie 1928, lub dłużej, występował w warsz. t. Czerwony As. W 1929-30 był członkiem; zespołu Ballets Russes S. Diagilewa. W sez. 1930/31 występował w warsz. t. rewiowych Ananas i Bagatela, w kino-rewiach, towarzyszył także H. Ordonównie w tournee po Polsce. W 1931-32 był, solistą baletu Opery Narodowej w Bukareszcie; 1934-37 ponownie solistą baletu warsz. T. Wielkiego. W 1937-39 w zespole Polskiego Baletu Reprezentacyjnego odbywał tournee zagraniczne, m.in. był w Paryżu, Londynie, Berlinie, Nowym Jorku; tańczył solowe partie, np. w "Wezwaniu", "Legendzie krakowskiej", "Apollu i dziewczynie". W sez. 1938/39 dorywczo występował też w warsz. T. Wielkim, od sierpnia 1939 znów był tam zaangażowany. Podczas okupacji niem. udzielał w Warszawie lekcji tańca, występował na koncertach w kawiarniach i w jaw­nym t. Jar. Po powstaniu warsz. wywieziony do obozu na terenie Niemiec, w 1945 wrócił do kraju. Występował w Krakowie w restauracji klubowej "Gospoda Aktorów", udzielał lekcji tańca, a także współ­pracował z zespołami E. Paplińskiego i F. Parnella. Od 1947 do przejścia na emeryturę (1 IX 1971) był solistą baletu Opery Śląskiej w Bytomiu. Tam 19 VI 1971 obchodził jubileusz czterdziestu pięciu lat pracy artyst. w partii Króla ("Pan Twardowski" L. Różyckiego).
Obdarzony doskonałymi warunkami scen.: smukły, proporcjonalnie zbudowany, należał do typu tance­rzy "noble". Recenzenci wielokrotnie podkreślali wytworność, elegancję, grację jego tańca, co predy­sponowało go do wykonywania czołowych partii w repertuarze klasycznym. Na scenie T. Wielkiego nie mógł zaprezentować pełni swych możliwości artyst. i technicznych ze względu na repertuar warsz. baletu. Najczęściej wykonywał partie solowe w ope­rach i operetkach, np. Demon zła w "Fauście" (1938). Był także świetnym partnerem. Po wojnie był ce­nionym tancerzem Opery Śląskiej, powierzano mu jednak najczęściej role mimiczne. "Imponował sta­ranną dbałością o odpowiednią charakteryzację, miał nieomylną umiejętność poruszania się w kostiumie, był jednym z tych nielicznych tancerzy, którzy mają absolutne wyczucie stylu tanecznego" (M.Ł. Banaszyński). "Stwarza postacie przemyślane, wyraziste w rysunku, podane inteligentnie" pisał A. Dygacz. Tańczył m.in. takie partie, jak: Ojciec panny młodej ("Pieśń o ziemi"), Antykwariusz ("Złota kaczka"), Bur­mistrz i Coppelino ("Coppelia"), Kramarz i Boruta ("Pan Twardowski" L. Różyckiego), Montecchi i Oj­ciec Laurenty ("Romeo i Julia" S. Prokofiewa), Mistrz ceremonii i Ojciec ("Kopciuszek" S. Prokofiewa), Puł­kownik ("Na kwaterunku"), Wezyr ("Szeherezada").
Bibl.: Almanach 1974/75; Mamontowicz-Łojek: Terpsychora (il.); Opera Śląska 1945-55 (A. Dygacz); Sempoliński: Wielcy artyści; Turska: Almanach; Wysocka: Dzieje; Prz. Teatr, i Film. 1924 nr 18; Taniec 1975 nr 3 (M.Ł. Banaszyński); Afisze, MTWarszawa; Akta (tu fot.), ZASP; Wosiek: Teatry objazdowe.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994