Autorzy

Trwa wczytywanie

Tomasz Zygadło

ZYGADŁO Tomasz
(ur. 23 grudnia 1947, Warszawa, Polska)
Reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta filmowy, aktor. Studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1970 roku ukończył Wydział Reżyserii łódzkiej PWSFTViT. Po studiach związał się z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych w Warszawie. W ciągu pięciu lat zrealizował dziewięć filmów krótkometrażowych, w całym dorobku ma ich blisko dwadzieścia. Należał do ważnej grupy dokumentalistów polskich, którzy na początku lat siedemdziesiątych wkraczali w życie zawodowe. Był wśród nich także Krzysztof Kieślowski. Grupa pokoleniowa Zygadły i Kieślowskiego zmieniła oblicze polskiego dokumentu, realizując filmy mocno angażujące się w problematykę społeczną. Debiutował filmem "Szkoła podstawowa" w 1971 roku. Obraz zyskał uznanie w oczach jurorów Międzynarodowego i Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie zdobywając "Złotego Smoka" - Wielką Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, "Brązowego Lajkonika" oraz Nagrodę Polskiej Krytyki Filmowej. Potem powstały kolejno - "Ziemia" (1971) - o góralach z Podhala i "Plener" (1972) - o studentach. W 1972 roku wspólnie z Kieślowskim zrealizował film "Robotnicy 1971 - Nic o nas bez nas". Oryginalna wersja tego dokumentu nigdy nie została pokazana publicznie. Przemontowany i pocięty - przy sprzeciwie autorów - wyemitowany został w telewizji pod zmienionym tytułem - "Gospodarze". W 1981 roku film otrzymał nagrodę na Forum Filmowym "Człowiek-Praca-Twórczość" w Świdniku. Dokument "Na lądzie" z 1973 roku, wyróżniony na Festiwalu Filmów Morskich w Szczecinie, był relacją z przyjazdu do Polski Krzysztofa Baranowskiego, znanego żeglarza.
W 1973 roku Zygadło zrealizował film telewizyjny, będący współczesną wersją baśni Andersena dla dorosłych - "Brzydkie kaczątko". Dwa lata później w czasie Spotkań Filmowych "Młodzi i Film" w Koszalinie otrzymał stypendium miasta Koszalina. Wystąpił także jako aktor epizodyczny w dwóch filmach Krzysztofa Kieślowskiego - "Personelu" (1975) i "Bliźnie" (1976).
W 1977 roku zadebiutował jako reżyser pełnometrażowego filmu fabularnego zatytułowanego "Rebus", którego bohaterem jest człowiek wywodzący się z marginesu społecznego. W drugim filmie fabularnym Zygadły doskonałą kreację aktorską, nagrodzoną na festiwalach w Moskwie i Gdyni, stworzył Roman Wilhelmi w roli prowadzącego na żywo audycję radiową dziennikarza. Film nosił tytuł "Ćma" i wyróżniony został nagrodami na międzynarodowych festiwalach w Figueira da Foz w Portugalii (Srebrna Nagroda) oraz MFF "Człowiek - Praca - Twórczość" w Lublinie (II nagroda). W 1978 roku wystąpił jako aktor w dwóch ważnych dla polskiego kina filmach - u Agnieszki Holland w "Aktorach prowincjonalnych" i u Andrzeja Wajdy w "Bez znieczulenia". W 1981 roku Janusz Zaorski nakręcił według scenariusza Zygadły "Dziecinne pytania". Z fascynacji poezją Aleksandra Błoka i Bolesława Leśmiana zrodził się film Zygadły "Odwet", zrealizowany przez niego według własnego scenariusza w 1982 roku, wyróżniony za oryginalny pomysł reżyserski na Koszalińskich Spotkaniach Filmowych "Młodzi i Film" w 1983 roku. Na podstawie noweli Andrzeja Mencwela "Widziane u dołu" Zygadło nakręcił w 1985 roku "Sceny dziecięce z życia prowincji". To zainspirowana losami Juliana Sorela z powieści Stendhala "Czerwone i czarne" historia, która została przeniesiona w polską rzeczywistość roku 1980. Ostatnim fabularnym filmem Zygadły jest zrealizowana w 1987 roku "Śmierć Johna L." - historia muzyka rockowego przeżywającego kryzys wieku średniego.
W tym samym czasie powstawały kolejne filmy dokumentalne. W 1984 roku Zygadło przygotował "Przewodnika" - filmowy portret założyciela krakowskiej Piwnicy pod Baranami - Piotra Skrzyneckiego. W roku 1994 zrealizował film o koledze po fachu - reżyserze filmowym Piotrze Szulkinie - "Kim pan jest, panie Szulkin?". W roku 1998 powstał dokument "Za kamerą" poświęcony Jerzemu Hoffmanowi i jego zmaganiom z filmem "Ogniem i mieczem".
Od połowy lat siedemdziesiątych Zygadło zajmuje się również reżyserią teatralną i telewizyjną. Ma w swoim dorobku blisko pięćdziesiąt premier. Debiutował w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu jako reżyser "Nowych cierpień młodego Wertera" Ulricha Plenzdorfa w 1976 roku. Sięga po dramaturgów polskich (Zapolska, Groński, Grochowiak, Iredyński), rosyjskich (Bułhakow, Złotnikow, Trifonow, Jerofiejew) i anglojęzycznych (Gazzo, Harwood, Miller, Hare, Chandler). Często realizuje teatralną i telewizyjną wersję tych samych dramatów, jak na przykład "Moralność pani Dulskiej", "Kapelusz pełen deszczu" czy "Przyszedł mężczyzna do kobiety".

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji