Bronisław Romaniszyn
ROMANISZYN Bronisław (13 VI 1885 Lwów - 9 VI 1961 Sosnowiec), aktor, śpiewak. Był synem Jana i Antoniny R. Ukończył szkołę realną we Lwowie, potem kształcił się pod kier. F. Wysockiego. Zaczął występować w sez. 1907/08 w zespole J. Myszkowskiego w Lublinie lub, wg innych informacji, w 1908 w Piotrkowie. Z zespołem J. Myszkowskiego grał też w sez. 1911/12 w Kaliszu. W sez. 1913/14 występował w T. Nowoczesnym w Warszawie, 1914/15 w T. Komedia, w lecie 1915 w T. Bagatela. Następnie wyjechał do Rosji i brał udział w przedstawieniach pol. w Odessie. Po powrocie do kraju występował od sierpnia 1918 w warsz. t. Sfinks, w sez. 1918/19 w operetkach w t. pozn., jesienią 1919 wT. Stołecznym w Warszawie, w 1920-21 w t. Czarny Kot, w 1920 także w t. Miraż, w 1921-23 w T. Nowym, w sez. 1924/25 w T. Miejskim w Lublinie, w lecie 1925 z zespołem T. Nowości w Krynicy. Potem prawdopodobnie śpiewał w operetkach w Krakowie i we Lwowie. W 1928 występował w warsz. t. Czerwony As, w 1930 w Dolinie Szwajcarskiej, wiosną 1933 w t. Nowy Lotos, w 1933-34 w Wielkiej Operetce. W 1934 przestał występować w operetkach i rewiach. W 1934-37 jako aktor dram. grał drobne role w T. Polskim. W 1936 występował też dorywczo w T. Kameralnym. W sez. 1937/38 był zaangażowany w t. w Sosnowcu, 1938/39 brał udział w objazdach zespołu Reduty. Podczas II wojny świat. pracował jako robotnik. Przez pewien czas był sekretarzem T. Miasta Warszawy, ale na scenie nie występował. Brał udział w powstaniu warszawskim. Od 1945 pracował w Zarządzie Miejskim w Elblągu i organizował tam zespoły amatorskie. W sez. 1948/49 występował w T. Wybrzeże (Gdańsk, Gdynia, Sopot), w 1949-51 w T. Ziemi Pomorskiej (Bydgoszcz, Toruń), w sez. 1951/52 znów w T. Wybrzeże, w 1952-55 w T. im. Osterwy w Lublinie, a od 1955 do końca życia w T. Zagłębia w Sosnowcu. Tam 2 XI 1957 obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy grając rolę Wernyhory {Wesele). W początkach kariery R. występował przede wszystkim jako śpiewak operetkowy i piosenkarz w kabaretach. Był to, jak wspominał L. Sempoliński, "pieśniarz obdarzony dużym barytonowym głosem", ale "o zbyt wielkim tremolandzie, o technice aktorskiej prowincjonalnego amanta operetkowego". Śpiewał takie partie jak: Edwin ("Księżniczka czardasza"), Anzelm ("Dorina"), Rene ("Madame Pompadour"), Laczi ("Prymas cyganów"), Armand Mirabeau ("Frasquita"). W późniejszym okresie grywał role charakterystyczne w komediach i dramatach, jak np. Woźnica ("Klub Pickwicka"), Fikejs ("Brygada szlifierza Karhana"), Sartorius ("Szczygli zaułek"), Radost ("Śluby panieńskie"), Staruszkiewicz ("Szkoła kobiet"). Występował też w kilku filmach.
Bibl.: Lorentowicz: T. Polski; Sempoliński: Wielcy artyści (il.); Biuletyn Informacyjny SPATiF 1961 nr 5/6; Dz. zach. 1957 nr 258 (il.), 1961 nr 138; Trybuna rob. 1961 nr 138; Wieczór 1961 nr 140 (il.); Afisze i programy, IS PAN; Akta SPATiF nr 2392.
Ikon.: Fot. pryw. - MTWarszawa.
Film.: 1936 - Straszny dwór; 1937 - O czym marzą kobiety.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
