Osoby

Trwa wczytywanie

Stefan Wiechecki

WIECHECKI Stefan, pseud. Gozdawa, także Goz­dawa-Wiechecki, pseudonim literacki Wiech
(10 sierpnia 1896 Warszawa – 26 lipca 1979 Warszawa),

aktor, re­żyser, dyrektor i kierownik literacki teatrów.

Był synem Teodora Wiecheckiego, rzemieślnika, i Ludwiki z Czarniawskich, bratem scenografa Ludwika Wiecheckiego, mężem Leokadii Ireny z Fałdowskich. W 1915 ukończył w Warszawie gimnazjum. W sezonie 1915/16 wystę­pował w półamatorskim Teatrze Popularnym pod kierownictwem Józefa Po­pławskiego, następnie w Teatrze Praskim, a w 1917 i 1918 (pod pseud. Gozdawa) w objazdowym zespole pod kierownictwem Tadeusza Pola, m.in. w Kaliszu, Częstochowie i Płocku. W sezonie 1918/19 i 1919/20 występował w warszawskim Teatrze Powszechnym na ul. Chłodnej. W 1919–20 służył w wojsku. Od 1921 pracował jako urzęd­nik PCK. Od wiosny 1923 do marca 1925 kierował w Warszawie Teatrem Popularnym na Woli, gdzie także występował, m.in. jako Jan w Kościuszce pod Rac­ławicami, i reżyserował; w maju 1925 brał udział w wyjazdach zespołu, m.in. do Radomia i Inow­rocławia. Teatr Popularny „ruchliwie prowadzony przez p. Gozdawę-Wiecheckiego” – pisano w „Przeglą­dzie Teatralnym i Filmowym” - „potrafi trafiać do gustu publiczności” oraz „reklamować odpowie­dnio te siły, które na to zasługują”. W sezonie 1926/27 kierował, z Karolem Wojciechowskim, warszawskim Teatrem Zjedno­czonych i grał tam m.in. Ordynata we własnej przeróbce Trędowatej, z zespołem tego teatru wy­jeżdżał w lutym i marcu 1927 do Kielc, Radomia i Kalisza. Po rozpadnięciu się zespołu, w czerwcu tego roku występował jeszcze w warszawskim Teatrze Powszechnym jako Zbigniew w Mazepie.

Od 1925 pracował jako dziennikarz (używał pseudonimu Wiech). Osiągnął wielką popularność, zwłaszcza jako autor felietonów pisa­nych językiem będącym stylizacją gwary warsza­wskiej. Był autorem kilku sztuk, m.in. Śmierć cara Mikołaja II, Porucznik I Brygady, Bitwa pod Ra­dzyminem. W 1936–38 pisywał teksty dla teatru Wielka Rewia.

Po 1927 nie występował już w teatrze, natomiast w latach trzydziestych i po II wojnie światowej był często wykonawcą własnych tekstów na estra­dzie i podczas spotkań autorskich, m.in. w 1952 prowadził konferansjerkę w warszawskim Teatrze Satyryków. W sezonie 1954/55–1956/57 był członkiem kolegium repertuarowego warszawskiego Teatru Syrena.

Po II wojnie światowej pisywał (też tzw. językiem Wiecha) recenzje te­atralne, wydane w 1963 w Warszawie w zbiorku Ksiuty z Melpomeną. Wydał też wspomnienia Piąte przez dziesiąte (Warszawa 1970).

Bibliografia

Almanach 1978/79; Bibliografia dramatu; Kaszyński: Teatralia; Konarska-Pabiniak: Repertuar; Krasiński: Warsz. sceny; Łoza: Czy wiesz (il.); Marczak-Oborski: Teatr 1918-39; Rendez-vous z Syreną; Rocz. Lit. 1979 (A. Biernacki); SWPP seria 1; Kur. Warsz. 1924 nr 93; Prz. Teatr. i Film. 1924 nr 5, 7; Teatr 1952 nr 15; Garlicka: Życie teatr. przedmieść; Straus: Repertuar 1915-16; Wosiek: Teatry objazdowe.

Ikonografia

L. Grabowski: Portret, olej, ok. 1944-45, własność pryw.; B. Świtycz-Widacka: Portret, rzeźba, repr. Panora­ma Północy 1962 nr 4; E. Lipiński: Portret, karyk., rys., tusz, akw. - MKWarszawa; Fot. - Arch. Dok. Mech.

Filmografia

1974 - Miasto niezwykłe - Warszawa (d.); Fragm. kronik i materiałów film. z 1947-71, Arch. WFD.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1900–1980, PWN, Warszawa 1994.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów stosowanych w źródłowej publikacji.

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji