Autorzy

Trwa wczytywanie

Edward Stachura

STACHURA Edward
(ur. 18 sierpnia 1937, Pont-de-Chéruy, Francja - zm. 24 lipca 1979, Warszawa, Polska)
Prozaik i poeta. Urodził się w Pont-de-Chéruy, miejscowości leżącej we francuskim Delfinacie, w departamencie Isre, jako syn emigranta zarobkowego, górnika. Miał trójkę rodzeństwa: Ryszarda, Jana (zwanego w rodzinie Jeannot - Żano) i Elżbietę (nazywaną familiarnie Elianną). W listopadzie 1948 rodzina Stachurów wróciła do Polski i zamieszkała w Aleksandrowie Kujawskim koło Ciechocinka. Stachura uczył się się w obu miejscowościach, ale ostatecznie liceum ogólnokształcące skończył w 1956 w Gdyni. Studia filologiczne na wydziale romanistyki rozpoczął na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1965 roku.
Stachura był typem trampa, podróżnika, cygana, chwytającym się - jak bohaterowie jego utworów, najrozmaitszych okazji do zarobienia pieniędzy, nie gardząc odszlamowywaniem stawu w ciechocińskim Parku Zdrojowym czy pracą na wyrębie. To ostatnie zajęcie zrodziło najlepszą książkę Stachury - "Siekierezadę albo zimę leśnych ludzi", wydrukowaną w "Twórczości" w roku 1970, wydaną rok później, uhonorowaną w następnym nagrodą im. Stanisława Piętaka i przeniesioną mistrzowsko na ekran w 1986 przez Witolda Leszczyńskiego. Wiersze drukował od roku 1957. Znalazł przyjaciół w "Hybrydach" i w Warszawskim Klubie Twórczym Młodych. Śpiewał poezję i prowadził pocztę literacką w jednodniówce "Widzenia". Zadebiutował jako prozaik i poeta u progu lat sześćdziesiątych tomem opowiadań-impresji "Jeden dzień". Następny, wyróżniony prestiżową nagrodą Stowarzyszenia Księgarzy, "Falując na wietrze" ukazał się w 1966 roku. Wzbudził entuzjazm i zachwyty krytyki. W tym samym roku ukazał się jego poemat "Po ogrodzie niech hula szarańcza", za który otrzymał nagrodę imienia Piętaka.
Stachura dużo i często podróżował, znał dobrze Amerykę Południową, chętnie do niej wracał, poznał język hiszpański, z którego swobodnie tłumaczył między innymi twórczośćc Octavio Paza, Jorge Luisa Borgesa, a także pieśni Indian meksykańskich (grupy językowej Náhuatl). W 1969 roku otrzymał roczne stypendium rządu meksykańskiego, co umożliwiło mu zgłębianie cywilizacji i sztuki Majów, podróże do zabytków kultury i studia na Universidad Nacional Autonoma de Mexico. Do obu Ameryk powrócił jeszcze we wrześniu 1974 i zjeździł je wzdłuż i wszerz do kwietnia-maja roku następnego. Efektem tej wojaczki były szkice, które rozwinięte i przepracowane złożyły się na tom dziwnych i bardzo nierównych artystycznie opowieści pod tytułem "Się" (1977). Wcześniej, w końcu 1971 roku, odbył podróże na Bliski Wschód (Bejrut, Damaszek), w Norwegii, Francji, Szwajcarii był w latach następnych, w 1976 roku odwiedził Węgry w 1976 a w 1978 Paryż.

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji