Autorzy

Ur. 13 września 1896, Lwów. Zm. 10 stycznia 1963, Poznań.

Tadeusz Szeligowski początki muzycznego wykształcenia zdobywał w konserwatorium lwowskim (fortepian), poznając zarazem bogaty w owym czasie repertuar lwowskiej Opery; później w Krakowie zaznajamiał się z zasadami kompozycji, współpracując w tamtejszej operze z Bolesławem Wallek-Walewskim. Równocześnie jednak studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1922 tytuł doktorski – w zasadzie zatem głównym jego życiowym celem była kariera prawnicza. O zmianie planów zadecydowało w wielkiej mierze przyznanie Szeligowskiemu w 1928 państwowego stypendium na wyjazd do Paryża i kilkuletnie studia kompozytorskie pod kierunkiem Nadii Boulanger.

Po powrocie do kraju objął Szeligowski stanowisko profesora konserwatorium w Poznaniu, a następnie w Wilnie, z którym to miastem związany był przez szereg lat, rozwijając zarazem żywą działalność twórczą (Koncert na orkiestrę, Koncert klarnetowy, kompozycje kameralne, pieśni, Epitafium na śmierć Szymanowskiego, Koncert fortepianowy).

Okres najciekawszej artystycznej i społecznej aktywności Tadeusza Szeligowskiego przypada jednak na lata powojenne. Bierze on czynny udział w zakładaniu nowych szkół muzycznych, współpracuje z szeregiem instytucji kulturalnych, zostaje członkiem zarządu, a następnie prezesem Związku Kompozytorów Polskich, prowadzi klasy kompozycji w Państwowych Wyższych Szkołach Muzycznych w Poznaniu i Warszawie, przede wszystkim zaś teraz właśnie odkrywa swe powołanie jako kompozytor sceniczny. Pisze balety Paw i dziewczyna, Mazepa i Kwiat paproci oraz Bunt żaków i Krakatuk. Śmierć przerywa mu pracę nad trzecią z kolei operą, zatytułowaną Teodor-Gentleman. W twórczości swej przechodził Szeligowski różne fazy i etapy – od wyraźnych wpływów Szymanowskiego, wczesnego Strawińskiego, poprzez skłonność do archaizacji i zainteresowanie dawną muzyką kościelną, poprzez eksperymenty politonalne aż do zainteresowań najnowszymi środkami techniki kompozytorskiej. W wielu jego dziełach zaznaczają się bliskie związki z folklorem polskim i litewskim.

Źródło: Józef Kański, Przewodnik operowy, Warszawa 1997