Osoby

Trwa wczytywanie

Edmund Kron

KRON Edmund Stanisław, pseud. Karski (16 XI 1901 Podwołoczyska k. Tarnopola - 18 X 1976 Warszawa), aktor, reżyser, dyrektor teatru. Był sy­nem Michała i Joanny K., mężem Marii z Mazurków, ojcem aktora Gustawa Krona. Podawał, że ukończył szkołę dram. we Lwowie ok. 1922, de­biutował w zespole J. Otrembskiego w Inowrocła­wiu, a nast. do 1930 występował m.in. w Inow­rocławiu, Grudziądzu, Bydgoszczy i Toruniu. Wia­domo, że w 1923 był aspirantem ZASP-u; K. Opaliński stwierdził, że grał pod pseud. Karski w teatrze w Grudziądzu za dyrekcji H. Czarneckiego, m.in. Jaśka w "Zaczarowanym kole"; pozostałych podanych wyżej informacji nie potwierdzają dostępne źródła. W latach trzydziestych K. prowadził t. robotniczy w zakładach Scheiblera i Grohmana w Łodzi; pod­czas okupacji był urzędnikiem tej firmy w War­szawie. Po wojnie pracował w administracji T. Woj­ska Pol. w Łodzi, w 1948 jako kier. jego warsz. filii pn. Placówka. Od stycznia 1949 należał do zespołu T. Dramatycznych w Szczecinie, pocz. jako aktor i intendent, a od lipca t.r. dyr. administracyjny; w marcu 1950 debiutował tu jako reżyser ("Pan inspektor przyszedł"). Latem 1951 reżyserował w teatrze w Świdnicy. Od 1 VII 1951 do sierpnia 1962 był dyr. T. im. Mickiewicza w Częstochowie (do 1957 pn. T. Dramatyczne), był też radnym i przewodniczącym komisji kultury w Miejskiej Ra­dzie Narodowej. Doprowadził do wybudowania pierwszego w Polsce Domu Aktora w Częstocho­wie. W sez. 1962/63 i do końca 1963 był dyr. T. Nowego w Zabrzu, a od 1 I 1964 do 1968 dyr. Woj. Agencji Imprez Artyst. w Katowicach. Dwu­krotnie obchodził w Częstochowie jubileusze: trzy­dziestopięciolecia (4 VI 1960 rola tyt. w "Otellu") i czterdziestopięciolecia (3 VI 1968 - Nieznajomy we fragm. "Maskarady" M. Lermontowa, podczas Wielkiej Rewii Gwiazd). Pisano wówczas w "Życiu Częstochowy": "Jubilat, co raczej należy do rzad­kości wśród artystów - w doskonały i umiejętny sposób łączy w sobie talent artystyczny ze zmysłem organizacyjnym". Kształtując program repertuarowy sceny częstochowskiej dbał o zachowanie proporcji sztuk pol. i tłumaczonych, współczesnych i daw­nych, na stałe wprowadził do repertuaru sztuki dla dzieci i młodzieży. Najczęściej sam reżyserował najważniejsze spektakle. Były to m.in.: "Wesele Figara", "Dziewczyna z dzbanem", "Konfederaci barscy", "Maria Stuart" J. Słowackiego, "Tramwaj zwany po­żądaniem". J.P. Gawlik, omawiając pierwszą powojenną inscenizację "Beatrix Cenci" (1955) pisał: "Kron, mając wyraźną skłonność do budowania ob­razów statycznych, bardzo przejrzyście komponuje każdą scenę pod kątem jej ekspresji i napięcia dramatycznego". Grał po wojnie rzadko, m.in. Chło-pickiego w "Warszawiance" (1957), Króla Fezu w "Księciu Niezłomnym", Otella w "Otellu" (1960), Sieriebriakowa w "Wujaszku Wani" (1962), Podkomo­rzego w "Powrocie posła" (1963), jak pisali recen­zenci, "z kulturą i umiarem"; miał silny głos i wyrazistą dykcję, oszczędnie operował gestem.
Bibl.: Almanach 1976/77; Teatry w Szczecinie 1945-65; Życie teatr, w Częstochowie; Gaz. Częst. 1958 nr 29; Nowa Kultura 1955 nr 34 (J.P. Gawlik); Życie Częst. 1962 nr 159, 1968 nr 133; Akta (tu oświadczenie K. Opalińskiego), kartoteki, wycinki prasowe, ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji