Osoby

Witold Maksymczuk (10 V 1916 Warszawa - 21 VII 1983 Katowice), tancerz, baletmistrz, pedagog. W l. 1928-34 kształcił się w szkole baletowej przy Operze Warszawskiej, m. in. pod kier. Piotra Zajlicha, następnie do 1937 występował w zespole baletowym tego t. oraz w warsz. t. rewiowych. W l. 1937-39 był solistą baletu Opery Poznańskiej. W czasie okupacji niem. występował w t. rewiowych (1940-41), potem utrzymywał się z handlu. W pierwszych dniach powstania został wywieziony do Oświęcimia, potem Dachau. Po oswobodzeniu, od wiosny 1945 prowadził zespoły taneczne w ośrodkach poi. w Niemczech. W 1946 wrócił do Polski i w listopadzie t. r. zaangażował się do Polskiego Baletu Mikołaja Kępińskiego, z którym w ciągu roku odwiedził wiele miast w kraju. W l. 1947-74 był solistą baletu Opery Śląskiej w Bytomiu, (w l. 1949-51 także inspektorem baletu), ponadto w l. 1955-57 kier. zespołu baletowego T. Satyry w Katowicach. Tańczył m. in. Marszałka dworu ("Kopciuszek" Prokofiewa), Wojtka ("Na kwaterunku" Moniuszki), Nuralego ("Fontanna Bachczyseraju" Asafiewa), Kozaka, Borutę, Karczmarza ("Pan Twardowski" Różyckiego), Mistrza ceremonii ("Jezioro łabędzie" Czajkowskiego), Męża ("Błękitno rapsodia" Gershwina), Gospodarza ("Zielony kogut" Nedbala). Od 1948 pracował z zespołami świetlicowymi w śląskich zakładach pracy, był założycielem i kier. ogniska baletowego w Katowicach, wykładowcą w szkołach baletowych w Sosnowcu i Bytomiu (taniec charakterystyczny), pedagogiem Zespołu Pieśni i Tańca "Śląsk" (1954-56). W 1974 przeszedł na emeryturę.

Źródło: Almanach Sceny Polskiej 1982/83. Tom XXIV. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1987.