Jan Wiśniewski
WIŚNIEWSKI Jan (18 XII 1904 Warszawa -10 VI 1977 Warszawa), scenograf. Był synem Teofila W. i Karoliny z domu Kochanek, mężem Barbary Wiśniewskiej. W 1924 ukończył warsz. Gimn. im. Rejtana i Warsz. Szkołę Rysunkową. W 1924-28 studiował w Warsz. Szkole Sztuk Pięknych, był uczniem T. Pruszkowskiego. Uprawiał malarstwo, grafikę, witrażownictwo. Już jako student zaangażował się do T. Polskiego, gdzie pracował do 1937 jako malarz-dekorator. Nie wykonywał wówczas żadnych samodzielnych prac teatr.; był wykonawcą projektów scenograficznych, m.in. K. Frycza, W. Drabika, S. Śliwińskiego, W. Daszewskiego. W 1937-39 zajmował się konserwacją wnętrz kościołów. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej, jako oficer przebywał w obozie jeńców, skąd w 1942 zbiegł do Warszawy. Po powstaniu warsz. przebywał w Kielcach; projektował tam dek. dla zespołu aktorskiego organizującego pierwsze powojenne przedstawienia w tym mieście. Przez kilka lat mieszkał w Jeleniej Górze; był tam współorganizatorem i prezesem Związku Pol. Artystów Plastyków. W 1949 powrócił do Warszawy i do emerytury, na którą przeszedł 31 VII 1971, był kier. pracowni scenograficznej w T. Polskim. Współpracował przy realizacji większości przedstawień w T. Polskim i Kameralnym. Sam rzadko projektował, np. kostiumy do "Lubow Jarowaja" (1954), dek. do przedstawienia "Trzeci dzwonek" (1958). W 1950-52 był starszym asystentem na Wydz. Reżyserii warsz. PWST, prowadził ćwiczenia scenograficzne.
Bibl.: Almanach 1976/77; SAP warsz.; Tyg. Powsz. 1977 nr 43; Afisze, programy, IS PAN; Katalog wystawy w Domu Artysty Plastyka - Warszawa 1981, IS PAN; Akta, T. Polski Warszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
