Wacław Kucharski
KUCHARSKI Wacław (14 IX 1893 Warszawa - 29 IX 1966 Warszawa), aktor, śpiewak. Był synem Józefa i Walerii K., mężem Stanisławy z Pawlaczków. Gry scen. uczył się pryw., uczęszczał też na lekcje śpiewu do E. Mossakowskiego. Według własnej relacji, debiutował w Płocku w 1911. W sez. 1912/13 prawdopodobnie on (imienia brak) występował w T. Popularnym A. Mielewskiego w Łodzi, m.in. w roli Grzesia ("Miód kasztelański"), nast. aż do 1919 grał w zespołach prowincjonalnych z wyjątkiem sez. 1915/16, kiedy był w zespole T. Powszechnego przy ul. Chłodnej w Warszawie. W 1920-21 występował w t. frontowym pod kier. A. Szarkowskiego oraz w T. Miejskim w Grodnie, w sez. 1921/22 w warsz. kabarecie Qui Pro Quo, w którym w tym czasie grał też Jan K. (zob. t. 1) i występy ich bywają trudne do rozróżnienia. W sez. 1922/23 i 1924/25 był aktorem warsz. T. Praskiego, gdzie grał m.in. Glabriona ("Lygia"), Skrzeczka ("Podróż diabła na wesele"), Fedorenkę ("Śmierć Okrzei"), Żandarma ("Siedmiu powieszonych"). Następnie, aż do wybuchu II wojny świat., występował w warsz. t.: Morskie Oko (1929, 1930), Wesołe Oko (1931), Cyganeria (1933), Stara Banda (1934), Cyrulik Warszawski (1938), Figaro (1939). Ponadto w sez. 1932/33 krótko grał w T. Artystów, m.in. Oficera Służbowego ("Rasputin"). Z zespołami warsz. wyjeżdżał na gościnne występy do innych miast, np. w lecie 1930 do Kalisza i Przemyśla (pod kier. W. Waltera). W czasie II wojny świat. pracował m.in. jako księgowy w T. Komedia w Warszawie (1942-44). Po powstaniu warsz. był w obozie w Pruszkowie, potem znalazł się w Częstochowie, gdzie, wg własnej relacji, w pierwszych miesiącach po wojnie należał do zrzeszenia aktorów; nast. sam zorganizował zespół teatr. w Łodzi, z którym występował też w Warszawie. W czerwcu 1945 został zaangażowany do zespołu T. Syrena w Łodzi, z którym przeniósł się do Warszawy. Od sez. 1951/52 występował w warsz. T. Nowym, a po przekształceniu go w Operetkę (1955), pozostał nadal w jej zespole w charakterze inspicjenta i wykonawcy wielu epizodycznych ról (także w latach sześćdziesiątych, po przejściu na emeryturę), jak: Tragarz ("Życie paryskie"), Rejent i Strażak ("Girofle-Girofla"), Sekundant II ("Can-Can"), Strażak ("Mam'zelle Nitouche"), Onufry ("Student żebrak"), Mameluk ("Czarujący Giulio"). W 1961 obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy; scenę opuścił ostatecznie z końcem sez. 1963/64. Był działaczem ZASP-u, okresowo wchodził w skład Zarządu Głównego (1931).
Bibl.: Almanach 1966/67; Felczyński: Fredreum s. 198; Kaczorowska-Herman: T. Popularny; Kaszyński: Teatr łódz.; Kaszyński: Teatralia; Wysiński: ZASP; Biuletyn SPA-TiF-u 1966 nr 71/72; Echo Grodzieńskie 1920 nr 58; 1921 nr 58; Kur. Warsz. 1921 nr 270 (tu pomyłkowo Władysław), 1924 nr 247, 1929 nr 29, 206, 299, 1930 nr 164, 208, 263, 356, 1933 nr 241, 1934 nr 247, 282, 1938 nr 351, 1939 nr 242; Pam. Teatr. 1968 z. 3 s. 390, 395; Prz. Teatr, i Film. 1924 nr 17; Rampa 1938 nr 1; Scena Pol. 1922 z. 11-12; Afisze i programy, IS PAN, MTWarszawa; Akta (tu fot.), ZASP; Garlicka: Życie teatr, przedmieść s. 93, 94; Straus; Repertuar 1915-16.
Ikon.: J. Żebrowski; Portrety, dwie karyk., rys.: K. w roli (Piękna Helena), repr. Express Wiecz. 1957 nr 142 oraz K. w roli (Księżniczka czardasza), repr. Express Wiecz. 1957 nr 290.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
