Osoby

Trwa wczytywanie

Leonia Jabłonkówna

Pseudonimy i kryptonimy: Jot; JOT; l.j., L.J., AMICUS; Zastępca; Kasper, Melchior, Baltazar; z.n. Ur. 4 września 1905 w Łodzi, zm. 8 lutego 1987 w Warszawie

Krytyczka sztuki, recenzentka filmowa i teatralna, reżyserka.

Córka Chaima Jabłonki i Wandy z Poznańskich. Imiona metrykalne: Leonia, nazwisko: Jabłonka. Ojciec był urzędnikiem, matka nauczycielką języka polskiego w jednym z gimnazjów w Łodzi. Jabłonkówna uczyła się najpierw pod kierunkiem matki, a od 1914 w Gimnazjum Humanistycznym Żeńskim w Łodzi, które ukończyła w 1923. W tym samym roku została przyjęta na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, na którym studiowała filologię polską i historię sztuki. Na początku 1927, z nieznanych przyczyn, naukę przerwała. Już w czasie studiów została sekretarką Stefanii Zahorskiej, pisarki, historyczki i krytyczki sztuki. Zahorska stała się jej mentorką i przewodniczką, a znajomość z nią przerodziła się wkrótce w trwającą wiele lat przyjaźń. W 1927 Jabłonkówna debiutowała na łamach czasopisma „Bluszcz” relacją z wystawy w Galerii Zachęta (tekst podpisała kryptonimem l.j.) i do 1933 publikowała tu kolejne sprawozdania, felietony, artykuły okolicznościowe i tematyczne, a także kilka drobnych utworów prozatorskich. Jej dorobek na łamach tego pisma to około czterdziestu tekstów. W latach 1934–1936 pisała felietony i recenzje filmowe w „Wiadomościach Literackich”, teksty podpisywała własnym nazwiskiem, kryptonimem l.j. lub podpisywała się jako „Zastępca”, wtedy gdy zastępowała Zahorską, stałą felietonistkę „Wiadomości Literackich”. Na początku lat trzydziestych organizowała uczniowskie przedstawienia w jednej ze szkół średnich, w których Zahorska miała zajęcia z historii sztuki. To dzięki Zahorskiej weszła w krąg ludzi ze środowiska artystycznego, zajmujących się zawodowo sztuką, filmem i teatrem.

Zapewne już w roku akademickim 1935/1936 była słuchaczką Wydziału Sztuki Reżyserskiej PIST-u (wskazuje na to korespondencja z Felicją Trapszo-Krywultówną ogłoszona w „Pamiętniku Teatralnym” 2018 z. 1–2). Studia te były trzyletnie, ale wiadomo, że Jabłonkówna dyplom otrzymała dopiero w 1939. W ramach Warsztatu Teatralnego PIST-u przygotowała przedstawienia: Kaprysy Marianny Alfreda Musseta (10 kwietnia 1938, scena Teatru Narodowego) oraz jako prace dyplomowe jednoaktówki: komedię Odludki i poeta Aleksandra Fredry (22 maja 1939, scena Teatru Narodowego) i wodewil Piosnka wujaszka Jana Aleksandra Fredry (wspólnie z Aleksandrem Bardinim; 26 lutego 1939, scena Teatru Letniego). W czasie studiów często asystowała Aleksandrowi Węgierce przy reżyserowanych przez niego przedstawieniach w Teatrze Polskim. Swój pierwszy artykuł poświęcony sztuce i historii teatru pt. Sceniczne dzieje Hamleta ogłosiła w „Teatrze” 1938 nr 67 (z 4 marca).

Po wybuchu II wojny światowej wyjechała do Lwowa, a wkrótce do Grodna, gdzie od grudnia 1939 zaangażowała się do Państwowego Teatru Polskiego BSRR pod dyrekcją Aleksandra Węgierki. Opracowała literacko widowisko Rozmowy poetów polskich i Szekspira (prem. w lutym 1940). Latem 1940, po występach w Pińsku, wraz z zespołem przeniosła się do Białegostoku; tu przy współpracy Aleksandra Węgierki reżyserowała Pannę Maliczewską (prem. wrzesień 1940), a z Aleksandrem Juno (Węgierką) i Aleksandrem Węgierką program poetycki złożony m.in. z utworów Mickiewicza, Słowackiego, Norwida pt. Słowo w poezji i piosence (prem. marzec 1941). W połowie maja 1941 wyjechała z teatrem na występy do Mińska, a po agresji Niemiec na ZSRR, w końcu czerwca przedostała się do Warszawy, gdzie ukrywała się do upadku Powstania Warszawskiego. Potem z grupą warszawiaków znalazła się w klasztorze sióstr karmelitanek w Czernej k. Krzeszowic, a w styczniu 1945 dotarła do Krakowa.

Tu zaangażowała się do gościnnie występującego Teatru Wojska Polskiego i z jego zespołem wyjechała do Łodzi, gdzie do końca 1945 reżyserowała: pierwszą część widowiska poetyckiego Barykady Warszawy, czyli Salon warszawski z Dziadów, Lato w Nohant, a w Teatrze Powszechnym TUR, wspólnie z Stanisławem Daczyńskim, Pannę Maliczewską. Na początku 1946 zaangażowała się do Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu pod dyrekcją Wilama Horzycy i reżyserowała: w ramach jednego wieczoru Męża i żonę i Nikt mnie nie zna oraz, w inscenizacji Horzycy, Sen nocy letniej (także w 1948 w Teatrze Polskim w Poznaniu). W sezonach 1946/1947 – 1948/1949 była reżyserką w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu. Wystawiła wtedy: Damy i huzary (1946), Dwa teatry, Zielone lata – 1947; Ocalenie Jakuba, Świerszcza za kominem, Fircyka w zalotach, Strzały na ulicy Długiej – 1948; Srebrną szkatułkę, Mazepę – 1949. Potem pracowała w Warszawie; w sezonach 1949/1950 i 1950/1951 reżyserowała w Teatrze Dzieci Warszawy (od września 1950 Teatr Nowej Warszawy): Opowieść o Chopinie, O krasnoludkach i sierotce Marysi, Poemat pedagogiczny, a w 1952/1953–1954/1955 była zaangażowana w Teatrze Powszechnym, gdzie wystawiła tylko Igraszki trafu i miłości (1952; ponownie we Wrocławiu w 1954) oraz Świerszcza za kominem (1953). Kilkakrotnie reżyserowała w Teatrze im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku: Balladynę (1949), Pieją koguty (1950), Uczone białogłowy (1954) oraz pojedyncze spektakle na innych scenach, w Teatrze Ziemi Lubuskiej Szelmostwa Skapena (1955), Teatrze Ziemi Pomorskiej (scena w Bydgoszczy) Strachy wg Plauta (1956), Teatrze Ziemi Mazowieckiej w Warszawie Sługę dwóch panów (1957). Wróciła jeszcze do Wrocławia, gdzie w 1959 w Teatrach Dramatycznych reżyserowała Fantazego i Wieczór Trzech Króli, a ostatnią sztuką, którą wystawiła był Świecznik Musseta – premiera w 1966 w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. Była reżyserką o tradycyjnym warsztacie i zarazem otwartą na nowe zjawiska w dramaturgii i inscenizacji teatralnej. (Biogram Jabłonkówny, w którym szerzej omówiono jej twórczość reżyserską znajduje się w 3 tomie Słownika biograficznego teatru polskiego.)

Już w drugiej połowie lat pięćdziesiątych stopniowo odchodziła od zawodu reżysera, a coraz ważniejsze miejsce w jej działalności zajmowało pisanie o teatrze. W 1952 ogłosiła swój pierwszy artykuł w „Teatrze”, a od 1954 do 1976 była w zespole redakcyjnym pisma. W ciągu dwudziestu lat na łamach „Teatru” opublikowała ok. trzystu tekstów; były to recenzje, eseje, duże artykuły, krótkie noty, wywiady; omawiała książki o tematyce teatralnej, prace dyplomowe studentów PWST, występy teatrów z zagranicy, prowadziła stałą rubrykę O teatrze w czasopismach. Pisała o przedstawieniach teatrów w Warszawie, Krakowie, Łodzi, Gdańsku, Poznaniu, a także w mniejszych ośrodkach teatralnych, jak Nowa Huta, Białystok, Toruń. Pisała o teatrze tradycyjnym i awangardowym, o przedstawieniach, które były wydarzeniami na skalę kraju i o powszednim dniu teatru. Śledziła także najnowsze wydarzenia teatralne we Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech.

Jej teksty to rozległa panorama teatralna, począwszy od lat po „odwilży” 1956 i prapremiery nowych dramatów, poprzez lata sześćdziesiąte i pierwsze teatry awangardowe, aż do połowy lat siedemdziesiątych ze znamiennymi dla nich nowymi poszukiwaniami repertuarowymi i estetycznymi. Jabłonkówna recenzowała inscenizacje klasyków, np. Racine’a, Moliere’a, Szekspira, Goethego, Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Norwida i pisała ze znawstwem o ich twórczości. Interesowała się dramaturgią współczesną i recenzowała wystawiane sztuki Gombrowicza, Mrożka, Różewicza; świetnie orientowała się w tendencjach światowej dramaturgii, wiele uwagi poświęcała m.in. sztukom Ionesco, Becketta, Elliota, Millera, Williamsa, Pirandella, Pintera, O’Neilla, Joyce’a. Potrafiła dostrzec i docenić ich nowatorstwo, wartość literacką i teatralną. Recenzowane przedstawienia stanowiły często punkt wyjścia do szerszej analizy twórczości autora, rozważań o epoce, w której tworzył, były też inspiracją do refleksji ogólnych o naturze i roli teatru, o wymaganiach, które można mu stawiać, oczekiwaniach publiczności i krytyków, także jej własnych. Teksty Jabłonkówny pisane żywym, barwnym językiem, są niezwykle erudycyjne, uderza w nich mnogość tematów, bogactwo skojarzeń, głębokość refleksji i nierzadko humor. Częstym tematem jej rozważań był antyk; tragedie Eurypidesa i Sofoklesa, bliskie im tragedie Racine’a, antyk w twórczości Wyspiańskiego. Dostrzegała związki między utworami z różnych epok, pisała o wpływach antyku i klasyków na pisarzy współczesnych, np. Sarte’a, Giraudoux.

Jej analizy literackie inscenizowanych utworów do dziś pozostają odkrywcze, inspirujące, uderzają w nich szerokie horyzonty autorki, samodzielność i oryginalność sądów. Opisy przedstawień, od których często zaczynała swe recenzje, są plastyczne, żywe, interesujące. Wnikliwie opisywała i analizowała wszystkie elementy spektaklu: układ scen, działania bohaterów, grę aktorów, scenografię, muzykę, próbując dociec założeń ideowych inscenizatora. Szczególnie ceniła reżyserie Erwina Axera, Jerzego Kreczmara, Kazimierza Dejmka, Ludwika René; uważnie przyglądała się też pracom Konrada Swinarskiego, Lidii Zamkow, Jerzego Jarockiego i zgadzała się na najdziwniejsze pomysły reżysera, jeśli tylko zgodne były z poetyką dramatu, a gdy dostrzegała niekonsekwencje lub płytkość myślową, nie wahała się o tym pisać. Zauważała nowatorstwo inscenizacji Jerzego Grotowskiego i Tadeusza Kantora. Pozostawała ciekawa i otwarta na „nowoczesność”, rozumiała, że potrzeba nowości i współczesności jest stałym elementem życia. Jej teksty wyróżniały się wrażliwością i celnością opisów gry aktorskiej; pozostawiła piękne portrety literackie gwiazd sceny, m.in. Mieczysławy Ćwiklińskiej, Elżbiety Barszczewskiej, Ireny Eichlerówny, Danuty Michałowskiej, Zofii Mrozowskiej, Jacka Woszczerowicza, Tadeusza Łomnickiego, Gustawa Holoubka, Jana Świderskiego, a także wielu mniej znanych, których talent potrafiła dostrzec i celnie, zwięźle opisać.

Pisała Irena Kellner: „Wszystkie jej teksty cechuje jasność i precyzja logicznego przewodu myślowego, a także plastyka opisu, wiernie oddającego przebieg przedstawienia. Nakreślone piórem recenzentki sytuacje sceniczne stają «jak żywe» w oczach uważnego czytelnika, zaś ocena spektaklu zawsze jest wynikiem rzetelnej analizy wszystkich jego elementów” („Teatr” 1987 nr 3).

Swoje credo artystyczne i literackie wyraziła m.in. w cyklu Rozmów Trzech Króli o teatrze, w których poruszała aktualne wtedy problemy i tematy, np. nadmierną ingerencję reżysera w tekst i przekształcanie go według własnego pomysłu, a mimo to podpisywanie afisza nazwiskiem autora sztuki; „uwspółcześnianie” utworu poprzez zmiany w tekście, scenografię, kostium, grę aktorów i związaną z tym czasem utratę pierwotnego sensu wystawianego dzieła; modne w latach sześćdziesiątych komentowanie akcji i charakteru postaci poprzez wprowadzenie narratora, a co za tym idzie zagubienie sztuki dialogu. Omawiając zjawiska nowe i symptomatyczne dla teatru swojego czasu, wyciągała wnioski i przedstawiała twierdzenia ogólne, starała się jednak patrzeć z różnych punktów widzenia, np. w recenzji Medei w reż. Zamkow, słowami Baltazara mówiła: „W teatrze interesuje mnie, czy mam do czynienia ze zjawiskiem w pełni artystycznym, czy też nie. Jeśli nie to nie mogę rozmawiać o jego treści, gdyż jej nie widzę. Treść jest dla mnie w sztuce sprawą pierwszorzędną, ale też istnieje ona w niej dopiero wtedy, kiedy jest przekazana w sposób artystyczny”, ale ripostą Kaspra dodawała: „Bardzo piękne jest twoje credo i ogromnie surowe. Zapewne masz rację. Należy stawiać wysokie wymagania, wymagania najwyższe, jeśli chce się od sztuki czegoś oczekiwać (…) sam jednak wyznaję zasady bardziej pragmatyczne. Sądzę, że należy przyjąć to co jest rzeczywistością dzisiejszej naszej sztuki teatralnej (jeśli oczywiście nie jest to elementarną nieudolnością) i próbować dyskusji rzeczowej” (Z rozmów Trzech Króli o teatrze. Medea, „Teatr” 1960 nr 11). I dalej: „Przede wszystkim nasze wędrówki [Trzech Króli – przypis GC] nie mają bynajmniej na celu odnalezienia jakiejś jednej, uniwersalnej formuły artystycznej, objawienia jakiegoś nowego dogmatu formy teatralnej (…) w dziedzinie sztuki takie jednolite kanony nie istnieją” (Z rozmów Trzech Króli o teatrze. Gwiazda paryska, „Teatr” 1962 nr 8).

Publikowała też w „Tygodniku Powszechnym”, „Dialogu”, „Kobiecie i Życiu”, „Kulturze” oraz sporadycznie w „Więzi” i „Odrze”. W 1960 wydała książkę poświęconą Aleksandrowi Węgierce (L. Jabłonkówna: Aleksander Węgierko, Warszawa 1960). Była członkinią PEN Clubu, działała w KIK-u. W 1975 była jedną z sygnatariuszek memoriału do władz w sprawie zmian w konstytucji i praw obywatelskich i z tego powodu w 1976–1977 była inwigilowana. Cieszyła się szacunkiem w środowisku teatralnym, zarówno wśród praktyków (aktorów, reżyserów), jak i historyków i krytyków teatru. Zbigniew Raszewski wspominał: „należała do najsympatyczniejszych osób, jakie poznałem w mojej pracy zawodowej, widywałem ją przez długie lata i nauczyłem się liczyć z jej zdaniem” (Z. Raszewski: Raptularz, tom 2).

Bibliografia podmiotowa

„Teatr” 1938; „Teatr” 1952–1976; „Zeszyty Wrocławskie” 1947; „Tygodnik Powszechny” 1957, 1958, 1959; „Dialog” 1965, 1969, 1973, 1984, 1985; „Kultura” 1973, 1974, 1975, „Kobieta i Życie” 1967, 1969, 1972; „Odra” 1978, „Więź” 1979.

◼ „Teatr”

Recenzje

Jak grać aktorów, 1952 nr 9 (Las Ostrowskiego, Teatr Narodowy w Warszawie); • Sztuka o Juliuszu Fucziku, 1954 nr 15 (Wkrótce zakwitną kasztany, Teatr Polski we Wrocławiu); • Poskromienie złośnicy, 1954 nr 18 (Teatr Powszechny w Łodzi); • Pensja pani Latter, 1954 nr 25 (Teatr Współczesny w Warszawie); • W Rzeszowie, 1955 nr 7 (Mieszczanie, Teatr Ziemi Rzeszowskiej); • Pan Puntila na Wybrzeżu, 1955 nr 8 (Pan Puntila i jego sługa Matti, Teatr Wybrzeże w Gdańsku); • Maturzyści w Teatrze Ateneum, 1955 nr 12 (Teatr Ateneum w Warszawie); • Dom kobiet, 1955 nr 14 (Teatr Polski w Warszawie); • Krakowiacy i Górale, 1955 nr 18 (Teatr im. Jaracza w Łodzi); • Wrogowie we Wrocławiu, 1956 nr 5 (Teatr Polski we Wrocławiu); • Dom Bernardy Alba we Wrocławiu, 1956 nr 6 (Teatr Polski we Wrocławiu); • Święta Joanna Shawa w Krakowie, 1956 nr 8 (Stary Teatr w Krakowie); • Ja nie jestem tylko poezją… Uwagi o teatrze poetyckim, 1956 nr 10 (m.in. Dziady, Teatr Polski w Warszawie i Wesele, Teatr Domu Wojska Polskiego w Warszawie); • Si duo faciunt idem…, 1957 nr 4 (Święta Joanna, Teatr Polski w Warszawie); • Yerma, 1957 nr 10 (Teatr Ateneum w Warszawie); • Muchy, Teatr i Film 1957 nr 9 (Teatr Narodowy w Warszawie); • Dramat idei czy charakterów?, Teatr i Film 1958 nr 5 (Port Royal, Stary Teatr w Krakowie); • Polski Szekspir, Teatr i Film 1958 nr 7 (Henryk IV, Teatr im. Jaracza w Łodzi); • Wstań, pośpiej się, milutka moja…, 1858 nr 10 (Żywot Józefa, Teatr Nowy w Łodzi); • Biała tragedia, 1958 nr 13 (Pierścień wielkiej damy, Teatr im. Żeromskiego w Kielcach); • Music-hall, 1958 nr 17 (Teatr Współczesny w Warszawie); • Wariatka z Chaillot, 1958 nr 20 (Teatr Polski w Warszawie); • O jednoaktówkach, 1958 nr 22 (Jutro, Odwiedziny o zmroku, Dramatu akt pierwszy, Teatr Ludowy w Warszawie); • Wesele pani du Barry, 1958 nr 23 (Teatr Polski w Bydgoszczy); • Sztuka z rolą, 1959 nr 2 (Drzewa umierają stojąc, Teatr Polski w Warszawie i Teatr Żydowski im. I. Kamińskiej w Warszawie); • Wodewil i piosenka, 1959 nr 16 (na podstawie Loterii Moniuszki, PWST w Warszawie); • Metaforyczna farsa czy farsowa metafora, 1959 nr 18 (Pośredniczka matrymonialna, Teatr Współczesny w Warszawie); • Z rozmów Trzech Króli o teatrze. O uwspółcześnianiu Szekspira, 1959 nr 19 (Sen nocy letniej, Teatr Ateneum w Warszawie i Hamlet, Teatr Powszechny w Warszawie); • Wojny trojańskiej nie będzie, 1959 nr 22 (Stary Teatr w Krakowie); • „Widok z mostu” Millera, 1959 nr 24 (Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Akropolis, 1960 nr 4 (Teatr Nowy w Łodzi); • Aktor z Wybrzeża, 1960 nr 6 (Aktor, Teatr Wybrzeże w Gdańsku); • Z rozmów Trzech Króli o teatrze. O Medei w Krakowie, 1960 nr 11 (Medea, Stary Teatr w Krakowie); • Everyman współczesny, 1960 nr 13 (Męczeństwo Piotra Oheya, Teatr Groteska w Krakowie); • Seans teatralny z duchem Moliera, 1960 nr 14 (Improwizacja paryska, Teatr Kameralny w Warszawie); • Pod znakiem Pallady, 1960 nr 15 (Oresteja, Teatr Ludowy w Nowej Hucie); • Knock, czyli triumf farsy, 1960 nr 17 (Knock, czyli tryumf medycyny, Teatr Współczesny w Warszawie); • Białe konie, 1960 nr 20 (Rosmersholm, Stary Teatr w Krakowie); • Ryszard, czyli pułapka na ludzi, 1960 nr 23 (Ryszard III, Teatr Ateneum w Warszawie); • Kwintesencja nowoczesności, 1961 nr 2 (Wielki kram, Teatr Kameralny w Warszawie); • Śmierć komiwojażera w Warszawie 1961 nr 3 (Teatr Ateneum); • Rozmaitości pod własnym dachem, 1961 nr 4 (Zawisza Czarny, Teatr Rozmaitości we Wrocławiu); • Komedianci angielscy w Warszawie, 1961 nr 5 (Teatr Old Vic z Makbetem i Świętą Joanną); • Ifigenia, 1961 nr 6 (Ifigenia w Taurydzie, Teatr Współczesny w Warszawie); • Z rozmów Trzech Króli o teatrze. Dialog o dialogu, 1961 nr 11 (m.in. Śmierć gubernatora, Teatr Polski i Romulus Wielki, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Obsesje, obsesyjki…, 1961 nr 13 (U kresu dnia i Indyk, Stary Teatr w Krakowie); • To się mogło zdarzyć, 1961 nr 13 (W słońcu, Teatr Ludowy w Warszawie); • Zamek w Szwecji, 1961 nr 17 (Teatr Współczesny w Warszawie); • Nosorożcologia, 1961 nr 20 (Nosorożec, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Bramy raju Andrzejewskiego w interpretacji Danuty Michałowskiej, 1961 nr 22 ; • Grudniowe wspomnienia z paryskiego lata, 1961 nr 24 (m.in. Mewa w Théâtre Athenée); • Pigmalion, 1962 nr 1 (Teatr Polski w Warszawie); • Lai znaczy miłość, 1962 nr 7 (Teatr Polski w Warszawie); • Z rozmów Trzech Króli o teatrze. Gwiazda paryska, 1962 nr 8 (m.in. Szwejk w reż.i R. Planchona i Kariera Artura Ui w reż. J. Vilara, Proces w reż. J.L. Barrault); • Krakowskie peregrynacje, 1962 nr 11 (Elżbieta królowa Anglii i Pożegnania z Salomeą, Teatr im. Słowackiego oraz Fanfaron i jednoaktówki Mrożka, Stary Teatr w Krakowie); • Tragedia konwencjonalna, 1962 nr 15 (Barbara Radziwiłłówna, Teatr Narodowy w Warszawie); • Orfeusz w wężowej skórce, 1962 nr 16 (Stary Teatr w Krakowie); • Teatru Nowohuckiego droga do nieba. 1. Obrzęd, 1962 nr 19 (Dziady ); • Teatru nowohuckiego droga do nieba 2. Architektura, 1962 nr 21 (Dziady); • Leonce i Lena, 1962 nr 23 (Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Temat z wariacjami, 1962 nr 24 (Samoobsługa i Opowiadanie o zoo, Teatr Współczesny w Warszawie); • Lodoiska, 1963 nr 2 (Teatr Klasyczny w Warszawie); • Rewolwer, 1963 nr 3 (Teatr Kameralny w Warszawie); • Teatr snów, 1963 nr 4 (Dwa teatry, Teatr Polski w Warszawie); • Popisy dyplomowe, 1963 nr 4 (Wieczór Trzech Króli, PWST w Warszawie); • Monoteatr Michałowskiej (tym razem epicki), 1963 nr 5 (Dzieje Tristana i Izoldy); • Most 1963 nr 6 (Teatr Narodowy w Warszawie); • Jak wam się podoba? – bardzo!, 1963 nr 7 (Teatr Ziemi Mazowieckiej); • Racine w Warszawie, 1963 nr 8 (Brytannik, Teatr Narodowy); • Głosuję za Planchonem, 1963 nr 12 (zespół R. Planchona z Trzema muszkieterami i Grzegorzem Dyndałą w Warszawie); • Wizyta we Wrocławiu, 1963 nr 13 (Wizyta starszej pani, Teatr Polski we Wrocławiu); • Antyk u Dejmka, 1963 nr 15 (Agamenon, Teatr Narodowy w Warszawie); • Dwugłos o Toruniu. Sprawa Festiwalu, 1963 nr 16 (m.in. Koriolan, Teatr im. Węgierki w Białymstoku, Sen srebrny Salomei, Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Wesele, Teatr Współczesny w Szczecinie); • Szkolne Lato w Nohant, 1963 nr 13 (PWST w Warszawie); • Pokaz estradowy w warszawskiej szkole teatralnej, Teatr 19 63 nr 17; • Henryk IV na Wybrzeżu, 1963 nr 19; • Wielkie ucho, 1963 nr 22 (Teatr Komedia w Warszawie); • Telo z tym Weselem zachodu…, 1963 nr 24 (Wesele, Stary Teatr w Krakowie i Teatr Powszechny w Warszawie); • Cud w Alabamie, 1963 nr 24 (Stary Teatr, Kraków); • Nowe Wyzwolenie (w Krakowie i w Warszawie), 1964 nr 1 (Stary Teatr i Teatr Dramatyczny); • Teatr jednego aktora, 1964 nr 2 (Pieśń nad pieśniami w wykonaniu Danuty Michałowskiej); • Komu ryczy lew, 1964 nr 4 (Androkles i lew, Teatr Współczesny w Warszawie); • Ania z Zielonego Wzgórza na scenie, 1964 nr 6 (Teatr Klasyczny w Warszawie); • Tekst dowolny, komedia dell’arte…, 1964 nr 8 (Odprawa posłów greckich, Krakowiacy i Górale, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Szekspir i nic więcej, 1964 nr 9 (Król Lear, Royal Shakespeare Company w Warszawie); • Nowa premiera Pana Tadeusza, 1964 nr 9 (montaż w wykonaniu Danuty Michałowskiej); • Małe planety Mrożka, 1964 nr 11 (Czarowna noc, Teatr Współczesny; Strip tease, Na pełnym morzu i Karol, Teatr Ateneum); • Witkacy w Starym Teatrze, 1964 nr 15 (Matka Witakcego); • Everyman dzisiejszy. Sposób bycia Kazimierza Brandysa w Teatrze Starym, 1964 nr 15; • Szkoda wąsów, 1964 nr 16 (Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Czerwone róże dla mnie, 1964 nr 17 (Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Cwojdziński w Teatrze Współczesnym, 1964 nr 19 (Hipnoza); • Świecznik, 1964 nr 20 (Teatr Polski w Warszawie); • Kto uratuje wieśniaka?, 1964 nr 23 (Teatr Dramatyczny w Warszawie); • W gołębniku czyli o działaniu czasu, 1964 nr 23 (Teatr Rozmaitości w Warszawie); • Kurka wodna, 1964 nr 24 (Teatr Narodowy); • Człowiek, zwierzę, tropiciel, 1965 nr 1 (ZOO, czyli zabójca poszukujący prawdy, Teatr Polski w Warszawie); • Szkoda, 1965 nr 2 (Wierna rzeka, Teatr Ziemi Mazowieckiej); • Odwiedziny w Jugosławii czyli o względności czasu, 1965 nr 3 (Śmierć Dantona, Mąż idealny, Jugoslovensko Dramsko Pozorište w Belgradzie); • Mare Tenebrarum na scenie Nowej Huty, 1965 nr 6 (Puste pole, Teatr Ludowy); Henryk IV w Krakowie, 1965 nr 6 (Stary Teatr); • Widowisko – Noc listopadowa, 1965 nr 8 (Noc listopadowa, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Kto się boi Wirginii Woolf? w Teatrze Współczesnym, 1965 nr 10; • Jaki to ptak?, 1965 nr 11 (Ptak, Teatr Ateneum w Warszawie); • Dziady w Toruniu, 1965 nr 11 (Teatr im. Horzycy); • Oto jest głowa zdrajcy w Teatrze Narodowym, 1965 nr 12 (Teatr Narodowy w Warszawie); • Blaski i cienie dojrzałości, 1965 nr 13 (Żywot Josepha, Teatr Narodowy w Warszawie); • Nowe przedstawieni starej sztuki kryminalnej, 1965 nr 15 (Żałosna i prawdziwa tragedia pana Ardena, Stary Teatr w Krakowie); • Tango na Mokotowskiej, 1965 nr 17 (Tango, Teatr Współczesny w Warszawie); Kościół Boga czy czarta?, 1965 nr 23 (Nie-Boska komedia, Stary Teatr w Krakowie); • Krakowska Opera za trzy grosze, 1965 nr 23 (Teatr im. Słowackiego); • Książę Niezłomny w Teatrze 13 Rzędów, 1966 nr 2; • Komu bije dzwon. Sceniczne echo wielkiej epopei, 1966 nr 2 (Teatr Ziemi Mazowieckiej); • Król Agis w Nowej Hucie, 1966 nr 4 (Teatr Ludowy); • Ostrożnie ze zwierzętami, 1966 nr 5 (Noc iguany, Teatr Polski w Warszawie); • O Tangu w Düsseldorfie, 1966 nr 6 (Tango w reż. E. Axera); • Irydion w Teatrze Polskim, 1966 nr 7 (Teatr Polski w Warszawie); • W podwójnym odbiciu, 1966 nr 9 (Jego ekscelencja błazen, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Bogusławski u najmłodszych, 1966 nr 9 (Spazmy modne, PWST w Warszawie); • Funkcja pewnego zaimka, 1966 nr 16 (Oni, Teatr Polski w Warszawie); • Parodia do drugiej potęgi, 1966 nr 16 (Sie kochamy, Teatr Współczesny w Warszawie); • Hrabia i jego sługa, 1966 nr 18 (Wesele Figara, Teatr Powszechny w Warszawie); • Teatr Grotowskiego w Paryżu, 1966 nr 18 (opinie krytyków franc. o Księciu Niezłomnym); • Wesoły Don Kiszot, 1966 nr 20 (Nowy Don Kiszot, Teatr Polski w Warszawie); • Orestes bez Erynii, 1966 nr 22 (Wyzwolenie, Teatr Powszechny w Warszawie); • Sam na sam z tekstem, 1966 nr 23 (Niebezpieczne związki, Teatr Ateneum i O długim czekaniu wg Józefa i jego braci, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Dla mnie bomba, 1966 nr 24 (program kabaretu Owca); • Nie do obrony, 1967 nr 3 (Teatr Współczesny w Warszawie); • Prawdziwy dramat Alcesta, 1967 nr 3 (Mizantrop, Teatr Narodowy w Warszawie); • Tragedia optymistyczna, 1967 nr 7 (Radosne dni, Teatr Współczesny w Warszawie); • Dulska na sukniach, 1967 nr 9 (Moralność pani Dulskiej, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Na drodze do wielkiego dramatu, 1967 nr 10 (Fantazy, PWST w Warszawie); • Papierowy kochanek w PWST, 1967 nr 13 (PWST w Warszawie); • Dwie komedie o teatrze, 1967 nr 14 (Pamiątkowa fotografia, Teatr Dramatyczny w Warszawie; W czepku urodzona, Teatr Polski w Bydgoszczy); • Pokuszenie Fausta, 1967 nr 16 (Kosmogonia, Teatr Polski w Warszawie); • Pierścień wielkiej damy w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, 1967 nr 17; • Mieduwalszczyzna, 1967 nr 18 (Bezimienne dzieło, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Wizyta z Olsztyna, 1967 nr 23 (Życie współczesne, adaptacja humoresek Mrożka, pokaz w PWST); • Koty w Wenecji, 1967 nr 24 (Żywot Josepha, Teatr Narodowy z Warszawy w Wenecji); • Idziemy do wujka, 1968 nr 1 (Teatr Ateneum w Warszawie); • Epicka czarna komedia, Teatr 68 nr 2 (Anabatyści, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Podwójny wymiar, 1968 nr 5 (Róża, Teatr Współczesny we Wrocławiu); • Skiz na Czackiego, 1968 nr 6 (Teatr Współczesny w Warszawie); • Tragedia werońska, 1968 nr 8 (Romeo i Julia, Teatr Ziemi Mazowieckiej); • Kocia fantazja, 1968 nr 9 (Lato, Teatr Ateneum w Warszawie); • Skąpiec w maskach w krakowskiej Grotesce, 1968 nr 11; • Sprawa Bożyszcza, 1968 nr 14 (Róża, Teatr Ludowy w Nowej Hucie); • Imprimatur z zaświatów, 1968 nr 15 (Damy i huzary, Teatr Powszechny w Warszawie); • Chlestakow i inni, 1968 nr 15 (Rewizor, Teatr Ludowy w Warszawie); • Dyrektor otwiera oczy, 1968 nr 20 (Dwa teatry, Teatr Współczesny); • Dozorca w Ateneum, 1968 nr 21 (Teatr Ateneum w Warszawie); • Francuzi z Rennes, 1968 nr 22 (Ugłaskanie sekutnicy, Comédie de l’Ouest w Rennes); • Kochany Panie Ionesco, 1969 nr 1 (STS w Warszawie); • Dwie tragedie Wyspiańskiego, 1969 nr 2 (Sędziowie i Klątwa, Stary Teatr w Krakowie); • Poczęta z ducha muzyki, 1969 nr 3 (Lilla Weneda, Teatr Polski w Warszawie); • Nuże chłopy do tej szopy…, 1969 nr 7 (Po górach, po chmurach, Teatr Polski w Warszawie); • Wieczne zmartwienia, 1969 nr 8 (Synod w sprawie miłości w Théatre de Paris i L’Engrenage [Koło zębate], w Théatre de la Ville); • Gdzie światła gotowego braknie…, 1969 nr 10 (Wesele, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Prapremiera w PWST, 1969 nr 11 (Mała komedia, PWST w Warszawie); • Wehikuł czasu Gustawa Holoubka, 1969 nr 14 (Życie snem, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Klucz od przepaści, 1969 nr 18 (Apocalypsis cum Figuris, Teatr Laboratorium); • Romantyczna tragedia bez melodramatu, 1969 nr 22 (Maria Stuart, Teatr Współczesny w Warszawie); • Nowy Kordian w Teatrze Nowym, 1970 nr 3 (Kordian, Teatr Nowy w Łodzi); • Inny Pirandello, 1970 nr 10 (Kretyn i SKA, Teatr Współczesny w Warszawie); • Końcówka, 1970 nr 16 (zespołu paryski Rogera Blina w Warszawie); • O niesmacznej sztuce Witkacego rozmowa Leonii Jabłonkówny i Konstantego Puzyny, 1970 nr 19 (Matka, Teatr Współczesny w Warszawie); • Teatr zwielokrotniony, 1970 nr 20 (Księżniczka na opak wywrócona, Teatr Polski w Warszawie); • Taczka occiarza, 1971 nr 5 (Krakowiacy i Górale, Teatr Ludowy w Nowej Hucie); • Dom otwarty w Gdańsku, 1971 nr 8 (Teatr Wybrzeże w Gdańsku); • Warszawski Teatr Współczesny we Florencji, 1971 nr 15 (Matka Witkacego i Play Strindberg na VII Międzynarodowym Przeglądzie Teatralnym we Florencji); • Gramatyka, 1971 nr 16 (Sobie i państwu, STS w Warszawie); • Rzeczywistość… na scenie udana symbolem, 1971 nr 22 (Jan Kreczmar w Cocktail-party, Teatr Współczesny w Warszawie); • Słowackiego dramat otwarty, 1971 nr 15 (Król Agis, Teatr im. Jaracza w Olsztynie); • Hyde-Park, czyli szukanie punktu oparcia, 1972 nr 1 (Teatr Ateneum w Warszawie); • Metamorfozy syreny, 1972 nr 3 (Powrót mamy, Teatr Rozmaitości w Warszawie); • Akty w PWST, 1972 nr 7 (fragm. Wesela, Ślubu, Matki, Tanga, PWST w Warszawie); • Pinterowskie poszukiwania straconego czasu, 1972 nr 8 (Dawne czasy, Teatr Współczesny w Warszawie); • Znowu w Ilirii, 1972 nr 9 (Wieczór Trzech Króli, Teatr im Wyspiańskiego, Katowice); • Krakowskie Szelmostwa Skapena, 1972 nr 13 (Teatr Rozmaitości w Krakowie); • Trzy nagrodzone słuchowiska, 1972 nr 15 (Łagodny zmierzch, Ballada o sławnych braciach Bodziakach, Nieszczęśliwy wypadek podczas Wniebowzięcia); • Kreacja, 1972 nr 21 (Cocktail-party, Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Othello, którego się słucha, 1972 nr 23–24 (Othello – Maur Wenecki, Teatr im. Osterwy w Lublinie); • Coś z Joyce’a, 1973 nr 9 (Wygnańcy, Teatr Mały, scena Teatru Narodowego w Warszawie); • Bo takie mamy życie…, 1973 nr 9 (PWST w Warszawie); • Czarna czy biała magia?, 1973 nr 10 (fragm. Mistrza i Małgorzaty w wykonaniu Danuty Michałowskiej); • Szatniarze i widzowie w teatrze niemożliwym, 1973 nr 13 (Nadobnisie i koczkodany w Teatrze Cricot 2); • Advocatus diaboli, 1973 nr 15 (Żeby wszystko było jak należy, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Boy błogosławi Bagateli, 1973 nr 17 (Kariera Artura Ui, Szkoła żon, Teatr Bagatela w Krakowie); • Powrót Alcesty, 1973 nr 20 (Teatr Ludowy w Warszawie); • Tajemnice okaryny, 1973 nr 21 (Okaryna, Teatr Wybrzeże w Gdańsku); • Czy Giraudoux się zestarzał?, 1974 nr 3 (Elektra, Teatr Dramatyczny w Warszawie); • Wieczór Sienkiewiczowski, 1974 nr 6 (montaż pt. Teatr pana Sienkiewicza w wykonaniu Danuty Michałowskiej); • A może by więcej soli?, 1974 nr 7 (Po górach, po chmurach, Teatr Bagatela w Krakowie); • Szczęście nieosiągalne, 1974 nr 9 (Dla szczęścia, Teatr Śląski w Katowicach); • Artystki, artystki…, 1974 nr 12 (Łotrzyce, STS); • Dziwność istnienia, 1974 nr 16 (Metafizyka dwugłowego cielęcia, Teatr im. Słowackiego); • Strindberg niefałszowany, 1974 nr 18 (Taniec śmierci, Teatr Ateneum w Warszawie); • Rocznik 74, 1974 nr 22 (o Renacie Kretównie, absolwentce tego rocznika PWST); • Karykatury zdegradowane, 1974 nr 23 (Teatr im. Słowackiego w Krakowie); • Lokalny reżyser, melancholijny Hamlet, 1975 nr 4 (Hamlet, Teatr Wybrzeże); • Dwie rocznice, 1975 nr 6 (Tango, Teatr im. Fredry w Gnieźnie); • Stary Fredro jeszcze żwawy, 1975 nr 9 (Świeczka zgasła, Pan Benet, Nikt mnie nie zna, Teatr Polski w Warszawie); • Wyobcowani i osamotnieni, 1975 nr 12 (Jan Gabriel Borkman, Teatr Współczesny w Warszawie); • Poemat rangi Dziadów i Nie-Boskiej, 1975 nr 20 (Róża w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach); • Seans przy ulicy Puławskiej, 1976 nr 5 (Dorożka Hermenegildy w Teatrze Nowym).

Artykuły i komentarze

W sprawie wywiadu z Leonem Schillerem, 1956 nr 24 s. 30 (okoliczności powstania wywiadu z Leonem Schillerem ogłoszonego w „Tygodniku Ilustrowanym” 1937 nr 35 pt. Historyzm w teatrze); • Jeszcze o filmowej Zemście, Teatr i Film 1958 nr 1; • O Krakowie panegiryk liryczny, Teatr i Film 1958 nr 3 (m.in. o przedstawieniach w teatrach krakowskich: Rapsodycznym, Groteska i Teatrze 38); • Słowo honoru, 1960 nr 17 (komentarz do wypowiedzi radiowej na temat inscenizacji Krakowiaków i Górali w Teatrze Polskim w Poznaniu); • Od strony sceny, 1964 nr 13 (o nowym stylu w teatrze); • Sylwetka Tairowa, 1965 nr 7 (rec. wyboru pism Aleksandra Tairowa); • W trzydziestolecie „polskiego strajku” aktorów w „Comoedii”. Rozmowa z Eugeniuszem Poredą, 1965 nr 14; • Rozmowa z Kazimierzem Dejmkiem, 1965 nr 21 (z okazji 200. rocznicy powstania sceny narodowej); • Współczesność i tradycja. Rozmowa z Janem Kreczmarem, 1965 nr 24; • Zagraniczne występy „Teatru-Laboratorium”, 1967 nr 18; • Sezon w czyśćcu, 1969 nr 6 (Sytuacja Théatre Odeon i Théatre National Populaire w Paryżu); • I co dalej?, 1969 nr 18 (o najbliższym sezonie teatralnym we Francji); • Odwrót czy natarcie, 1969 nr 8 (dyskusja o modelu teatru); • Teatr i edukacja, 1970 nr 7; • Feta weselna na wielką skalę, 1971 nr 8 (o radiowym słuchowisku Wesela); • Józefa Szczublewskiego „Żywot Osterwy”, 1972 nr 4 (rec. książki); • Rytuał Ireneusza Iredyńskiego, Śniadanie u Desdemony Jana Krasińskiego, Dzwonią do drzwi-otwórz! Jarosława Abramowa, 1972 nr 5 (wypowiedzi na temat tych słuchowisk radiowych w związku z plebiscytem Polskiego Radia); • A teraz spróbujmy podsumować, 1972 nr 17 (dyskusja o wychowawczej funkcji teatru, o widowni młodzieżowej i dziecięcej); • Teatr Polskiego Radia na wokandzie, 1973 nr 6 (sprawozdanie z seminarium na temat radia); • …Toczy się dalej. Barrault o sobie, 1973 nr 11 (rec. książki J.L. Barrault: Souvenir pour demain, Paris 1972); • Poznaję luby domek! – Jak się wszystko zmienia!, 1974 nr 7 (rec. sztuki Ogród o poranku); • Wilanowskie sympozjum teatrologiczne, 1975 nr 15 (o nowych tendencjach w teatrze współczesnym); • Wrocławskie dopełnienie Teatru Narodów, 1975 nr 16 (relacja z Uniwersytetu Poszukiwań Teatru Narodów we Wrocławiu i nowego przedsięwzięcia Jerzego Grotowskiego).

Sylwetki

Jadwiga Turowicz, 1955 nr 23; • Twórca z wewnętrznej konieczności, 1956 nr 1 (Edmund Wierciński); • Zofia Mysłakowska, Teatr i Film 1957 nr 8; • Julian Składanek, 1958 nr 13; • Władysław Staszewski, 1960 nr 1; • Ostatnie lata Aleksandra Węgierki, 1960 nr 24; • Rozmowa ze Zbigniewem Ziembińskim, 1963 nr 22; • Marlena, 1964 nr 4 (Marlena Dietrich); • Rozmowa z Erwinem Axerem, 1962 nr 15; • Spotkanie z Antonim Cwojdzińskim, 1964 nr 19; • Brel — poeta piosenki, 1966 nr 4; • Rozmowa z Erwinem Axerem, 1966 nr 8; • Autor „Świata aktorskiego” w dniu swoim powszednim, 1967 nr 5 (Adam Grzymała-Siedlecki); • Rosalinde Fuller, 1967 nr 24; • Janusz Strachocki , 1968 nr 7; • Autobus pełen archaniołów, 1968 nr 12 (Edward Csatό); • O Jerzym Zawieyskim, 1970 nr 4; • Paradoks krytyka, 1970 nr 24 (Edward Csatό); • Ryszard Cieślak, 1971 nr 14 (Rozmowa o rolach Cieślaka w Księciu Niezłomnym i Apocalypsis w Teatrze Laboratorium ); • Spotkanie z Tadeuszem Fijewskim, 1972 nr 13; • Mariaż Tomaszewskiego z Wyspiańskim, czyli „Legenda” w Teatrze Dolnośląskim, 1973 nr 1; • W trzydziestą rocznicę wskrzeszenia Teatru Polskiego. Rozmowa z Elżbietą Barszczewską, 1976 nr 2; • Aleksander Jędrzejewski (1903–1974), scenograf, 1976 nr 7. 

Przekłady

Jean Fabre: ***, 1973 nr 24 (o Tadeuszu Boyu-Żeleńskim); • Hedi Andre Bouraoui: W stronę nowego teatru, 1974 nr 1; Raymond Temkine: Cricot 2 we Francji, 1974 nr 18; Raymond Temkine: Witkiewicz we Francji, 1975 nr 11; Alain van Crugten: Witkacy i Francuzi, 1975 nr 11; Ossia Triling: „Proces” Kafki w adaptacji Petera Weissa, 1975 nr 16 (Teatr w Bremen); • Raymonde Temkine: Francuski sezon teatralny 1974/75, 1975 nr 18.

◼ „Tygodnik Powszechny” – recenzje, artykuły, komentarze

Prapremiera Zawieyskiego w Warszawie, 1957 nr 8 (Miłość Anny w Teatrze Ludowym w Warszawie); • „Czekając na Godota”, 1957 nr 10 (w Teatrze Współczesnym w Warszawie); • „Living room”, 1957 nr 15 (w Teatrze im. Wyspiańskiego w Katowicach); • Sprostowanie, 1957 nr 17 (do rec. z Living-room); • Warszawska wiosna teatralna, „Tygodnik Powszechny”, 1957 nr 21 (m.in. Oficer werbunkowy w Teatrze Polskim, Szwejk w Teatrze Wojska Polskiego, Maszyna do pisania w Teatrze Powszechnym, Zamek w Szwecji w Teatrze Współczesnym, Ifigenia w Teatrze Nowej Warszawy, Kowal, pieniądze i gwiazdy w Teatrze Polskim, Pamiętnik Anny Frank w Teatrze Wojska Polskiego); • „Maski Marii Dominiki”, 1957 nr 51 (w Teatrze Polskim w Warszawie); • Z teatrów warszawskich, ,„Tygodnik Powszechny” 1958 nr 10 (Wojna i pokój w Teatrze Powszechnym i Iwona, księżniczka Burgunda w Teatrze Dramatycznym); • Przywrócona młodość, Tygodnik Powszechny 1958 nr 23 (Żywot Józefa w Teatrze Nowym w Łodzi); • Klasyka, klasyka, 1958 nr 35 (przedstawienia w teatrach warszawskich: Klątwa w Powszechnym, Wyzwolenie w Narodowym, Bolesław Śmiały w Klasycznym, Henryk VI na łowach w Narodowym, Amfitryo we Współczesnym); • Nowy Żeromski, 1958 nr 45 (Dramatu akt pierwszy w Teatrze Ludowym w Warszawie); • Rozprawa Teatru Współczesnego z „perfidnym Albionem”, 1958 nr 47 (Music-hall i Opera za trzy grosze w Teatrze Współczesnym w Warszawie); • Krytycy teatralni dyskutują, 1958 nr 50 (sprawozdanie z ogólnopolskiego zebrania Klubu Krytyków i Recenzentów Teatralnych przy Związku Dziennikarzy w Warszawie); • Na scenach warszawskich, 1959 nr 1 (Szkoda tej czarownicy na stos i Parady w Teatrze Dramatycznym, Porfirion Osiełek w Teatrze Polskim); • „Nie-Boska” na nowo odczytana, 1959 nr 42 (Nie-Boska komedia w Teatrze Nowym w Łodzi); • „Dobrze, że byli”, 1975 nr 2 (recenzja książki J. Zawieyskiego).

◼ „Dialog” – recenzje, artykuły, komentarze, sylwetki

„Radosne dni” w Łodzi, 1965 nr 6 (w Teatrze Nowym); • Narada Wyższych Szkół Teatralnych, 1969 nr 2; • Nad książką Jana Kreczmara, 1973 nr 1 (o Notatniku aktora, wyd. 1966 i Drugim notatnik aktora, wyd. 1971); • O Zofii Mrozowskiej, 1984 nr 4; • Tola Korian we wspomnieniach, 1985 nr 5 (rec. książki: Tola Korian, artystka słowa i pieśni, Londyn 1984).

◼ Recenzje, artykuły, wywiady w innych wydawnictwach (czasopismach, książkach)

Sceniczne dzieje „Hamleta”, „Teatr” 1938 nr 67; • O duchach w teatrze i w „Dwóch teatrach”, „Zeszyty Wrocławskie” 1947 nr 35; • Czy państwo lubią teatr?, „Kobieta i Życie” 1967 nr 1 (anegdoty teatralne); • Dwa razy „Współczesny”, „Kobieta i Życie” 1967 nr 11; • Spotkania warszawskie, „Kobieta i Życie” 1969 nr 1 (relacja z IV Warsz. Spotkań Teatralnych); • „Czarna komedia”, „Kobieta i Życie 1969 nr 2; • „Rzecz listopadowa”, „Kobieta i Życie” 1969 nr 5; • Zapalaj noc, „Kobieta i Życie” 1969 nr 17 (Po górach, po chmurach w Teatrze Współczesnym w Warszawie); • nad jakąś rzeką, w jakimś kraju…, „Kobieta i Zycie” 1969 nr 24 (o Stanisławie Wyspiańskim); • Wielka rola, „Kobieta i Życie” 1969 nr 26 (Cena w Teatrze Ateneum); • ”Życie jest snem”, „Kobieta i Życie” 1969 nr 30 (Życie jest snem w Teatrze Dramatycznym w Warszawie); • „Święta Joanna”, „Kobieta i Życie 1969 nr 42 (Święta Joanna w Teatrze Narodowym w Warszawie); Warszawskie spotkania, „Kobieta i Życie” 1972 nr 1 (relacja z VII Warsz. Spotkań Teatralnych); • Pustakówka bez gospodarza, „Kultura” 1973 nr 12 (Pan Jowialski w Teatrze Ludowym w Warszawie); • Dramat przypomniany, „Kultura” 1974 nr 20 (Sen w Tetrze Wybrzeże w Gdańsku); • Odwet Szekspira, Kultura 1975 nr 4 (Szata Prospera w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku); • Zofia Mysłakowska, Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1977 t. 22 z. 2; • Na początku było słowo, „Odra” 1978 nr 9 (recenzja książki A. Mianowskiej: „Róża” Stefana Żeromskiego na scenach polskich); • O Bogdanie Ostromęckim, „Więź” 1979 nr 11–12.

Bibliografia przedmiotowa

Słownik biograficzny teatru polskiego (B. Berger, K. Büthner-Zawadzka, G. Chmielewska, A. Jędrzejczyk, M. Komorowska), tom 3 wol. 1, Warszawa 2016 (tu bibl.); Z. Raszewski: Raptularz, t. 2, Warszawa 2004; „Pamiętnik Teatralny” 2018 z. 1–2 s. 113–134 (G. Chmielewska: Dziś rano dostałam twój kochany list… Listy Felicji Trapszo-Krywultówny do Leonii Jabłonkówny); „Teatr” 1987 nr (I. Kellner), 1988 nr 8 (M. Nowak: Niedokończona rozmowa z Leonią Jabłonkówną).

Oprac. Grażyna Chmielewska (2019)

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji