Osoby

Hierowski Roman (21 I 1894 Lwów -2 VIII 1974 Warszawa), aktor. Był synem Stanisława H. (zob. t. 1) i Izabeli z Pillerów, mężem Janiny z Niemiryczów. Po ukończeniu szkoły średniej roz­począł na wydz. filoz. uniw. lwow. studia przerwane po trzech latach. Aktorstwa uczył się u R. Żelazowskiego i od 1916 występował w t. lwowskim. W 1917 odbywał służbę wojskową. W sez. 1918/19 należał do zespołu T. Plebiscytowego w Cieszynie, w 1919 powrócił do Lwowa i występował w T. Miejskim do 1925. Przeniósł się nast. do T. Polskiego w Warszawie i grał tam do końca sez. 1928/29, m.in. Karola Windsora ("Lojalność") i Montana ("Otello"). Od sez. 1929/30 do 1934/35 wystę­pował w T. im. Słowackiego w Krakowie. "Nie­zastąpiony w rolach salonowych amantów", grał w tym okresie m.in. Czesława ("Przyjaciele"), Romeczka ("Maman do wzięcia"), Franka Oryana ("Człowiek, któ­ry zmienił nazwisko"), Hoora ("Rywale"), Antoniego ("Pan Damazy"), Tibora ("Niebieski lis"), Jacka Wheelera ("Jutro pogoda"), Rudolfa ("Mayerling"), Leonar­da ("Krąg interesów"), Waldemara ("Fortepian"), Ed­munda ("Damy i huzary"), Żelskiego ("Dom otwarty"), Kleanta ("Skąpiec"), Albina ("Śluby panieńskie"), Nor­berta ("Zalotnicy niebiescy"), Ludwika XV ("Madame Dubarry"). W sez. 1935/36 i 1936/37 występował w T. Miejskim (nast. T. Polskim) w Łodzi, 1937/38 w T. Miejskich w Wilnie, 1938/39-1940/41 i 1944/45 w Pol. T. Dramatycznym we Lwowie. Grał m.in. Roberta Corbetta ("Szesnastolatka"), Chopina ("Lato w Nohant"), Charmidesa ("Stare wino szumi"), Orsina ("Wieczór Trzech Króli"), Ben Jochaja ("Uriel Akosta"), Dziennikarza ("Wesele"). W 1945 z zespołem Pol. T. Dramatycznego ze Lwowa przyjechał do Katowic i występował w T. Śląskim im. Wyspiańskiego do przejścia na emeryturę w 1970. "Warunki zewnętrzne predestynowały go zawsze do grania ról reprezentacyjnych. Piękna twarz o rzeźbionych rysach, znakomita, do końca życia, czupryna, przyprószona ostatnio bielą, wytworna, smukła sylwetka i autentyczny talent aktorski - słowem natura obdarzyła Romana Hierowskiego wszelkimi warunkami na czołowego scenicznego amanta". "Powściągliwy, opanowany, o precyzyj­nym warsztacie aktorskim reprezentował najwyższy poziom aktorstwa, pozwalającego tworzyć postacie pełne psychologicznej prawdy". ("Trybuna Robotnicza" 1974). W T. Śląskim grał m.in. Twardosza ("Dożywocie"), Wielkiego Inkwizytora ("Don Carlos"), Wojewodę ("Mazepa"), Lekarza ("Maskarada"), Biskupa ("Święta Joanna" B. Shawa), Doktora ("Pierwszy dzień wolności"). Występował także w filmach polskich.
Bibl.: Almanach 1974/75; Dąbrowski: Na deskach t. 1, 2; Hist. filmu t. 1; Koczanowicz s. 166, 183, 189; M. Lima­nowski: Duchowość i maestria. Recenzje teatralne 1901-1940, Warszawa 1992; Linert: T. Śląski; Lorentowicz: T. Polski; Sobański: T. Pol. na Śląsku; ŚSB t. 2; Warnecki (il.); Wydrzyński s. 63, 121, 181, 258, 263, 361; Aktor i Widz 1936 nr 1; Ekran i Scena 1923 nr 12-13; Pam. Teatr. 1963 z. 1-4 s. 241, 242, 255, 257, 265-66, 268-69; Trybuna Rob. 1974 nr 186 (il.); Afisze, programy, IS PAN; Akta (tu fot), ZASP.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech., IS PAN, MTWarszawa, ZASP. Nagrania: Role - Arch. Dok. Mech., Red. Dok. Inf. PR.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994