Osoby

Trwa wczytywanie

Stanisław Grolicki

GROLICKI Stanisław, właśc. S. Grolich (2 II 1892 Kraków - 1 II 1947 Łódź), aktor, reżyser. Był synem Stanisława Grolicha i Julii z Tarczyńskich. Po ukoń­czeniu szkoły średniej w Wadowicach kształcił się w Akademii Handlowej w Wiedniu. Do zawodu aktorskiego przygotowywał się w Krakowie pod kie­runkiem S. Stanisławskiego. W lecie 1914 debiutował w krak. T. Ludowym. W czasie I wojny świat. służył w Legionach. W 1916-17 występował w T. Ludowym w Krakowie, w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego, w sez. 1920/21 w T. Powszechnym, w sez. 1921/22 w T. Stołecznych w Warszawie, 1922/23 znów w T. im. Słowackiego w Krakowie, 1923/24 w T. Narodo­wym w Toruniu, 1924/25 w T. Nowym w Poznaniu, w 1925-27 w T. Miejskim w Łodzi, w sez. 1927/28 w T. Polskim w Warszawie, w 1928-30 w T. im. Sło­wackiego w Krakowie, w sez. 1930/31 w T. Polskim w Katowicach, 1931/32 w T. Miejskich w Łodzi, 1932/33 w T. Miejskich w Wilnie, a 1933-39 na scenach TKKT w Warszawie (po podziale zespołu w 1936 głównie w T. Polskim i T. Małym). Podczas okupacji występował i reżyserował w T. Komedia. Pracował też jako kelner. W 1945-47 występował w T. Wojska Polskiego w Łodzi. Wykładał tam również w PWST. W 1946 grał gościnnie rolę Św. Gwalberta ("Lilla Weneda") w T. Polskim w Warszawie. W początkach kariery występował przede wszystkim w farsach i komediach. Grał m.in. Hilarego ("Mąż z grzeczności"), Maurycego ("Nasi najserdeczniejsi"), Ma­honia ("Asystent"). W repertuarze dramatycznym wystę­pował rzadko, m.in. w roli Ferdynanda ("Intryga i mi­łość"). W następnym okresie grał przede wszystkim role charakterystyczne i role rezonerów w komediach, m.in. takie jak: Pagatowicz ("Grube ryby"), Cokane ("Szczygli zaułek"), Wodziński ("Lato w Nohant"), Nos ("Wesele"). Po wojnie odniósł sukcesy m.in. w rolach: Rzecznickiego ("Fantazy"), Jowialskiego ("Pan Jowialski"), Rejenta ("Pan Damazy"). Od 1922 do końca życia wystąpił w ponad dwudziestu filmach. Zmarł w atelier pod­czas kręcenia zdjęć.
Był blondynem o miękkich, delikatnych rysach i łagod­nym głosie. Jak pisał A. Zelwerowicz, wyróżniał się "artystyczną dystynkcją", wolał "raczej nie dorysować, niż gdyby miał przerysować kontury swego modelu". D. Damięcki zwracał uwagę na "wzbudzającą szacu­nek celową oszczędność środków wyrazu".
Bibl.: Kreczmar: Drugi notatnik (il.); Lorentowicz: T. Polski: Film 1947 nr 13 (A. Zelwerowicz); Robotnik 1947 nr 38 (D. Damięcki); Afisze, IS PAN.
Ikon.: Fot. pryw. i w rolach - IS PAN, MTWarszawa, MH Kraków.
Film.: 1933 - Prokurator Alicja Horn; 1934 - Córka gene­rała Pankratowa; 1936 - Bohaterowie Sybiru, Pan Twardow­ski, Papa się żeni; 1937 - Halka, Płomienne serca, Ty, co w Ostrej świecisz Bramie, Ułan księcia Józefa. Znachor; 1938 - Florian, Profesor Wilczur, Strachy, Za zasłoną; 1939 - Biały murzyn, Trzy serca, U kresu drogi, Włóczęgi; 1946 - Dwie godziny.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973

4 zdjęcia w zbiorach :+

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji